Mersin Limanı'nda şarkılar...

Dün gece rıhtımda kimsesiz bir çocuk terliği yakaladım. Gökyüzü savurmuş, poyraz toplamıştı serseri yıldızları. Öbek öbekti karanlığım, uzağımda yıldız dağları. Sonra, yavru bir köpek olduğumu anladım. Adımla hakaret ettiler bana, oysa ben bir iltifattım.

Zaman, demir atmıştı limana. Şakkadanak durmuştu dünya. Mehtap, ayın on dördünde saklı kalmıştı. Kırılırken buz kesen kaburgalarım, gürültüyle kaçarken anılarım, sarışın ve karaşın unutulmuşluklarım… yağlıboya bir tabloya dönüşüydü hayatın… Artık, kırka atmış bir tuvalde yaşayacaktım.

Acı… yaşama arzusu veren sek şaraptı. Tükürüp atardım kekremsiliğini. Ter kokuyordu liman. Kopillerin ellerinde olta, ağızlarında cigara vardı. Köpek… derlerdi birbirlerine iltifat ederken. Sırnaşık ekmek paralarıydı, aradıkları.

Ahhh… Cğerimi kanırtan bir hançersin sen Adana. Köprülerin, rampaların, umutsuz fahişelerle dolu ıssızlarınla, o kederli gölün yakasında bir hatırasın. Kumrular yuvalamış da sanki… uğur getirecekmişsin kaybolan hayatlara… Size de çıkabilir… size de çıkabilir… size de girebilir di bu hançer aslında…

Mersin limanına kış gelse bu gece. Otursak, Hamza’nın orda, dertleşsek. Kederli bütün hatıralarımızı yaksak sobada. Üstünde kestane kebap, taze fıstık haşlama. Bir yanımız üşüse, yansa bir yanımız. Sabaha kadar konuşsak o soğuk mevsimle. Sabaha kadar yansak. Yaksak içimizde kedere ait ne varsa.

Kış, bahara dönse; tan yeri jarjurdan tak…tak atarken. Ben on sekizime dönsem. Kırka atmış yağlı boya tuvalde bıraksak: O, tek yakalanmış çocuğun terliğini, ihtiyarlığımı ve yavru köpeği… Kopiller iri kıyım bir levrek çekse oltadan, biz halay çeksek, mevsimin ve ömrümün gençliğiyle… Yaşasam… yine hançer ciğerimde yaşardım.

Soğuk gecelerinizde çaldığınız tüm şarkılar, Mersin limanından çalıntıdır… Sabiha Rana dahi yazmamışsa bu gece, derin bir yalnızlık vardır.