Mesaj vermenin yöntemi değişti; çağrı değil doğrudan iletişim

Eskiden insanlara ulaşılamıyordu. Söyleyeceği olan yüksekçe bir yere çıkıp orada bulunanlara mesajını iletiyordu. Ama bazen mesaj herkese ulaşması gerekince bu yeterli olmamaya başladı ki zaten herkesi ilgilendiren mesajlar da böyle verilemezdi.

Mesajın tarihini anlatacak değiliz… Resmi kanalda ferman(ya da aynı anlama gelen uygulamalar) resmiyet dışında ise çağrı (ayet, hadis, vaaz, dilden dile dolaşan kişilere ait özlü sözler vs) mesajın gerekli yerlere ulaşması için kullanıldı.

Konumuz halen (bu teknoloji devrinde bile) bu alışkanlıkların devam ediyor olması. Çıkar biri çağrı yapar, davette bulunur, nedeni herkes duysun.

Bir çağrı, davet herkesi ilgilendirmeyebilir. Ve sen herkesi ilgilendiriyormuş gibi çıkıp Musa’nın Tur Dağı’ndan çağrıda bulunamazsın. Çağrını, davetini muhataplarına yapacaksın. Ben beni sevmeyenlere yazımı okuyun diyor muyum?

İnsanlara açıkça saygısızlık… Artık dünyada hiçbir şey genel olamaz. “Genel” kelimesi “umum ev” in karşılığı olan ifadeden bile kalktı. Yaz mesajını yolla, ya da yanına git söyle. Senin beni ilgilendirmeyen çağrını, davetini, mesajını her neyse dinlemek zorunda değilim, bana ne.

İşgal ettiğin mevkii kullanarak da bunu yapamazsın… Kimi ilgilendiriyorsa o üzerine alınsın diye bir şey yok. Belirli sıfatlarla yayın organlarını kullanarak her gün bir yerlere mesajlar yollanıyor. Bunları duymamamız mümkün değil.

Ülke yetkilisiysen ve ülkenin sorunlarını anlatıyorsan diyeceğimiz bir şey olamaz elbette. Önüne gelen, medya aracılıyla mesaj yolluyor. “Kulağını kapat” Ben kulağımı değil sen ağzını kapatacaksın. Peygambersen havarilerin kimse onlara. Mesaj yollamanın yöntemi de belli.

Sen herkese sesleniyorsun. Herkese seslenme diye bir şey olamaz, seni dinleyene sesleneceksin.