Meslek seçimini kim yapmalıdır?

İnsanın çok sevdiği konularda bile geri durduğu anlar oluyor. Görevinizi ifa etmemeniz rahatsız etse de eliniz varmıyor. İstemenize rağmen uzak duruyorsunuz. Görevinizi ihmal ettiğinizin farkında olsanız bile bir türlü işinizi yapamıyorsunuz. Yani isteksizlik oluyor. Arzunuz olmadığında da yapacak alternatifiniz kalmıyor. İsteksizliği yeninceye kadarda sabretmeli insan kendi kendine denir mi bilmem? Toplumu ilgilendiren konularda da bazen böyle haller meydana gelebiliyor. Toplumun zaruri olarak ihtiyacının karşılanmasında da isteksizliklerin olduğu gibi durumlar her kesimde görülebilir. Son zamanlarda nedendir bilmiyorum, yazmayı seven biri olarak tutukluk oldu. Yazmayı seven, ihmal etmeyen biri olarak kendimi öyle gören ben, nedenini anlamadığım durgunluk vardı üzerimde. İç dünyamda yazmayı düşününce eskiden haz alan biriyken, son dönemde yazmak zor gelmeye başladı. Umarım bu yazıyla yazmaya karşı olan soğukluğum da sona ermiş olacaktır. 

Bazılarımız işini zamanında yapmayı çok sever. Bazılarıda sıkıntı oluşturabilir. Bu durumun fetret devri olarak görülmesi gerektiğini düşünüyorum. Neyse asıl mevzunun insanların mesleklerinde başarılı olmalarının birinci sebebi o mesleği istemiş olmaları şarttır. Önce insan yapacağını mesleğini veya kariyeri canı gönülden istemeli. İnsanın önce istemesi gerekir. İstedikten sonra zorlukları aşmak insana kolay gelir. Meslek veya kariyer tercihini başkaları empoze etmişse o işte verim elde edilmez. Arzu yoksa sizin mesleğinizde mutlu olmadığınız için üretken ve yenilikçi olmanız mümkün değildir. Lise sonunda atanmış olduğum meslekte yaşadım bunu ben. Çok rahat meslek olarak görülen mesleğimden istifa ederek yeniden okul hayatına başladım. Okumayı çok istememe rağmen, hatta kayıt yaptırmama aldırmadan zoraki meslek seçtirilmişti bana. Bir türlü mesleğimi benimseyemedim. Karışan olmamasına rağmen, bulunduğum köyde en yetkili kişi olarak görülmeme bile aldırmadım. Mesleğime devamlılığıma hiç kimse ikna edemedi. Kararlıydım okuma konusunda taviz vermedim bu sefer, kazanmış olduğum okula kaydımı yaptırmıştım. Mesleğimi icrada hiç kimsenin karışmadığı ve muhtarın hoşgörülü olmasına rağmen ayrıldım. Köyden ayrılırken de gözyaşlarıyla vedalaştım. Kararımı vermiştim. Okumak istiyordum. Annemin babamın da rızasını almak istiyordum. Fakat istediğim gibi olması için mücadele ettim. Zoraki fakülteye gitmeme razı oldu ailem. Çünkü beş yıl maaş almayacaktım. Maaşım da bölgenin durumundan dolayı yüksekti. İmkânlarım iyiydi. Köylüler el üstünde tutuyorlardı. Kendimi geliştirmemde de etkileri oldu. Okuma imkânım çoktu. Zamanım vardı. Fakat mesele vardı. Hem de çok büyük problem vardı. Ben meslekteki insanları çok seviyordum. Gerçekten yapılacak mesleklerin en üstünüydü. Kurumu da çok seviyordum fakat fıtratıma uymadığını anladım. Sadece burada otur deseler de mesleği yapmak zor geliyordu. Mesleğimi yapmak içimden gelmiyordu. Mesleğimi bırakıp, beş sene daha babama muhtaç yaşayacaktım. Hiç karamsar olmadım. Okulu bitirme noktasında çok çalıştım. Sonrasında zamanında bitirdim. Mezun oldum. Üç ay sonra da atamam yapıldı. Atama sonunda ailem geçmişte beraber çektiğimiz zorlukları unuttuk. Askerliğimi de öğretmen olarak yapınca aile büyüklerim de hak verdiler , meslek tercihime fakat ilk başta çok zor oldu. Meslek tercihlerinde aileler yerine, genç kendi karar vermelidir. Sonra meslek değişimine gider gencimiz. İstediğimizi değil de gençler kendileri mesleklerini tercih etmelidirler.