Metallerin Efendisi...

Öyle sessiz ki şu an ruhum, sessizliği nefesimi boğuyor.
Toprak üzerine düşen bedenlerin, suskunluğu volkan olmuş damarlarıma sızıyor.
Vuruyor, vuruyor, vuruyor..
Kadın, çocuk, körpe, yaşlı demeden yıllardır vuruyor.
Öfke, asırlar öncesinde demir atmış limana, ayrılmak nedir bilmiyor.
O, çılgın öfkenin namert kurşunlarına kurban oluyor.
Haksızlığının, çaresizliğin, ezilmişliğin savaşı yürek yakıyor.
Susuyor…
Sen kanadıkça bütün dünya susuyor…
Görüyor, sadece seyrediyor…
Metallerin esir aldığı tüm dünya seyrediyor.

Ey savaş sahibi…
Sizi tarih nasıl yazacak.
Nasıl aklayacak geçmişinize kazınacak bu kara lekeyi.
Müdafaa diye mi?
Tarih sizi kahraman diye mi tanıtacak?
Yine koruyacak mı sizi?
Ne zaman ezberler bozulacak.
Ey çöllerin efendisi.
Ey gözünü toprak bürümüş bebek katili…
Sen hiçbir söze aldırma.
Mezar taşına döndür, ölümle, acıyla doldur geçtiğin her yeri.
Diyelim ki tüm topraklar senin.
Çöller, göller, masmavi gökyüzü, kadife gibi duran deniz senin.
Hangi yağmurla temizleyeceksin, topraklarındaki kanı.
Buğday tanelerin kan kokarak boy verecek.
Kan çiçekleri bitecek çöllerinde.
Yamalı mutluluklar seni saracak.
Hangi güneş unutturacak, semalarda savrulan barut kokularını.
Hangi ananın gözyaşı silecek savaş ayıbını.

Ey savaş davulcusunun sesi.
Tüm kavgalar senin yüzünden değil mi?
Dünya elbet bir gün duracak…
Ve sen Dünya soğumadan toprak olacaksın.
Senin de son nefesinde düşürülmüş bir şehrin hüznü olacak.
Dudaklarında bir kızıl kan ve kızgın soluğun kalacak.
Mezar taşın kanla kazınacak.
Belki başucunda kanlı bayrağın dalgalanacak.

Ve ben bekliyorum gazetelerde, Dünya durmadan verilecek barış haberlerini…