Mevsim kışa giderken

Son günlerde ne çok duyar oldum bu cümleyi “CANIM SIKILIYOR!” Mevsimlerin kışa doğru yol aldığı, sonbaharın hakimiyetini hissettireceği bu ay da insan psikolojisi de ister istemez etkileniyor. Anneme söylediğimde “ne psikolojiymiş bu böyle her şeyden etkileniyor” diye söyleniyor. Hemen arkasından başlıyor devamını getirmeye “biz başka gezegenden gelmişiz kızım, ne hava etkiledi psikolojimizi, ne kara. Siz pamuk ipliğine bağlısınız maşallah.” Düşünüyorum, haklı. Ama yalan da değil ki… Etkilenmiyor musunuz mevsim değişikliğinden? 

Mesela yazdan kışa geçmek benim için sıkıntılı bir durum. Hava bulutlu bugün ve dolayısıyla bir isteksizlik var içimde. Daha tam anlamıyla bitmeden özledim yazı diyebilirim. Yağmurdan sonraki toprak kokusunu tabii ki hiçbir şeye değişmem lakin yaz yağmuru olsun, on dakika ıslatsın ve bitsin isterim. Akşamları balkonda içilen kahvenin tadı kaç ay damağımızda kalacak. Kapatmadan uyuduğumuz camları açmaya korkacağız. Sabah işe giderken yağan yağmur gün ortasında arada verse, çalıştığımız için göremeyeceğiz. 

Mesai bitip çıktığımızda ise “hala yağıyor ya beni mi bekliyor” diyeceğiz. Geç kararan hava erkenden kararmaya başlayacak. Evi olmayanları düşünmek bile istemiyorum! Kaç ay rahat ettiler en azından. Evlerde ısınma zorluğu çekerken onların gösterdiği metanet tartışılması mümkün olmayan bir şey. Kabul ediyorum çok fazla müdahale eder olduk doğa olaylarına. Ve fazlasıyla memnuniyetsiziz. 

Ama şunu da kabul edelim ki, kış = kasvet. Yani bir miskinlik ister istemez çökecek. Keyif veren olaylar bile daha bir anlamsız gelmeye başlıyor gözüme. Alışana kadar böyle işte. 

Pastırma sıcakları nerde kaldı, ne zamandı:( Sahi bilen var mı?