Mevsim Sonbahar

Yorgun Kalemim

Mevsimlere göre yaşar insanlar.
İlkbaharda; Umutlanır!
Yazın; Neşe arar!
Sonbahar "Hüzündür" hep..
Kışın; direnir hayata tutunmak için!

Nedendir bilinmez..
Sonbaharda daha düşünceli olur insan;
Diğer mevsimlere benzemez hiç.
Dalından kopmuş bir yaprağı rüzgâr önüne katmış,
Bilinmeze doğru yol alırken hemen herkes onu izler
Ama hiç kimse merak etmez nereye savrulduğunu...

Ve Hayat!
Sonbahara benzer her haliyle hem de acımasız.
İnsanlar ise;
Ailelerinden, sevdiklerinden, eş, dost ve çevresinden
Koparak savrulup giderler bilinmez bir zaman dilimine.
Tıpkı dalından kopup rüzgârın önündeki yaprak gibi...

Ve seyredenler!
Hiçbir şey yapamazlar bu sürükleniş adına..
İşte o zaman yalnızdır herkes dünyanın tam ortasında
Ve kuru bir yaprak gibi kelimenin tam anlamıyla.
En çok sonbaharda tanık olursunuz gözyaşlarına.
En çok Sonbaharda hüzün ve anlamsızlaşır hayat.
Yitip gider zaman ömür sermayesinden.
Çekilen fotoğraflar değişir birbiri ardına.
Yepyeni renk cümbüşüne karışır anılar...

Ve mevsim sonbahar;
Sonbaharda çaresizdir adeta bütün ağaçlar.
Bütün ağaçlar yorgun, mevsim artık sonbahar
Doğada uykuya dalar bir sonraki ilkbahara kadar...

Yorgun Kalemim