Mevsimsiz yağmur

Soluksuz bir sevmekti insanı, ölümün küflü toprağına sarılan kefenimin soluk benzi. Toprağın iklimsiz bir griye bulanmış sessizliği idi. 

Sevmek, kırağı çalmış saçlarından öpmekti çocuk. 
Sevmek, kanayan dizlerinin yarasından dokunmaktı yüreğine. Sevmek, gülümsemekti çocuk gözlerinin çiğ tanesi buğusundan. 

İsimsiz sokaklarda sırılsıklam gölgelerin ayan olduğu canhıraş sevmelerin çorak hasretiyle yıkanan, 

Hangi mevsimsiz yağmurdu ki bu?