Mevta kalkıp kabrindeki gülü mü koklayacak, mezarlıkların yemyeşil olması ölüler değil diriler için

Mezarlıklara çiçekler dikmemiz ölülerimizi memnun etmek için ama bu güzellikler onların ruhuna ulaşır mı ki acep. “Ulaşır ulaşır” diyenleri duyar gibi oluyorum. Tabi onlar yüreğindekileri söylüyorlar, değilse nereden bilecekler.

Hani ulaşmıyorsa da sevdiklerimizin kabirleri cascavlak taş toprak olacağına cennet bahçeleri gibi yemyeşil olsun fena mı? Lakin ben dikkat ediyorum ölü yakınları bu yeşillikleri/gülleri/çiçekleri bizzat mezardaki için dikiyorlar gibi. Yahya Kemal’in bir şiirinde geçen “serin selviler altında yatan kabrinde/her seher bir gül açar her gece bir bülbül öter” sözler de cennet bahçeleri gibi yemyeşil süslenen mezarlıkların ölünün ruhunu huzura erdirdiği vurgulanıyor.

İnsanlarda böyle genel bir inanç var. Ancak normalde bu güllerin çiçeklerin ölülerden çok dirilerin ruhunu huzura erdirdiği söylenebilir. Kişiler yakınlarını ziyaret ettiklerinde onların böyle güzellikler içinde yattığını düşünüp sevdiklerine karşı görevlerini yerine getirdikleri için huzur bulurlar. Ayrıca elbette bu güzel görüntüler nedeniyle mezar güzel olur ölüm güzel olur. Değilse ağaçsız otsuz çiçeksiz kır bacak bir yerde taştan topraktan, terk edilmiş, iyi ki öldü diyerek toprakla örtülmüş gibi gariban/kimsesizler mezarlığı görünümündeki ölüm harabeleri insanın ruhunu karartır. Yoksa bu yemyeşil güzellikler, güllerin çiçeklerin kokusu mezarın içine girip ölüye ulaşacak değil herhalde.

Sonuçta mezarlık pek de hoşa giden bir mekân değil. Kim mezarlığa güle oynaya gider. Hem böylece (yani mezarlıkları yemyeşil ağaçlarla güllerle çiçeklerle donatınca) bu mekânlar da güzelleşir. Bu güzelliklerden ölülerimiz nasibini alır ya da almaz Allah bilir. Hatta bence daha da ileri gidilmeli mezarlıklar içlerinde pınarların aktığı cennet köşesi parklar şeklinde dizayn edilmeli.