Meziyetleriniz eziyet hâline geldiğinde, son pişmanlık fayda etmeyecektir

Çok güçlü bir yapınız var. Etrafınıza enerji saçıyorsunuz.

İnsanlar bulaşıcı olan neşenizden faydalanmaya çalışıyor.

Hoş sohbet, bir o kadar da nüktedansınız. Herkese yardımcı olmaya çalışıyorsunuz.

İnsanlar başları sıkıştığında ilk sizi arıyor.

O da yetmiyor bir dost toplantısında ya da cemiyetteki başka bir toplantıda aranan isim olarak adınız ilk sırada geçiyor.

Sonra zaman ilerliyor, yaptığınız bir iyilik kısa bir süre sonra göreviniz hâline gelir genel kuralı işlemeye başlıyor.

Artık sahip olduğunuz bu meziyetlerinizin hepsi çevrenizdekilerce zaten yapmanız gereken olarak algılanmaya başlıyor.

Siz ise her zaman aynı fiziki ve ruhi kondisyonu sağlayamayabiliyorsunuz. Kaldı ki başkaları için değil kendiniz için de birşeyler yapmak istiyorsunuz.

Bu ise, o ana kadar çevrenizdekileri alıştırmış olduğunuz davranış şeklinizde değişiklikler yapmanıza sebep oluyor.

Yapıyorsunuz yapmasına ama, bu sefer de tepkiler almaya başlıyorsunuz.

Omuzlarınızda tarifi imkânsız bir sosyal sorumluluk olduğunun farkına işte o an varıyorsunuz. Öyle ki adı kimse tarafından konmamış, görünmez ama bir tek sizin fark edebildiğiniz bir sorumluluk.

İş işten geçti galiba diyorsunuz. Çevrenizdeki dostlarınız birer ikişer kaybolmaya başlıyor. Sonra yüzlerce arkadaşım olacağına, bir iki tane dostum olsaydı keşke diyorsunuz.

E hâni hiçbir zaman keşke demeyecektim diye de ekliyorsunuz.

Karar veriyor ve emin oluyorsunuz ki, bir dönem meziyet sandığınız tüm özellikleriniz artık size eziyet oluyor.

Sahip olduğunuz güyâ bu olumlu özelliklerinizi terk etmeniz gerektiğini, zaten çevreniz size hissetirmeye başlamış oluyor.

Bir dağın zirvesine tırmanmaya çalışan dağcı gibi, üzerinizdeki lüzumsuz tüm yükleri atmanın doğru olduğunu geç de olsa anlıyorsunuz.

Yükleri atıyor, zararın neresinden dönülse kârdır diyor ve zirveye tırmanmaya devam ediyorsunuz.

Sabrın sonu ile