Michael Jackson Artık Bir Efsane

İlk blog yazmaya başladığımda hayatıma dair her konuda yazmaya çalışmıştım. Ailemin bireylerine bile yazdığım yazılar var. Gençlik aşkım diyebileceğim artık eskisi kadar düşkün olmadığım biri için de yazmayı çok düşünmüştüm ama nedense bir türlü olmadı. Kısmet bugüneymiş. Öldüğü güne. Ona olan hayranlığım eskisi kadar yoğun olmasa da radyoda sesini duyduğumda dinlemeden edemediğim, televizyonda bir klibini ya da haberini görsem izlemeden edemediğim biriydi o. Eski günlerin hatırına...

Bu sabah eşimin telefonuyla uyandım. Ölüm haberini duymuş hemen haber vermek istedim dedi. Telefonu kapatıp nasıl yani dememe fırsat kalmadan bir telefon daha çaldı. Ağbim "Başın sağolsun" diyordu. Sonra annem aradı seninki ölmüş diye. Ona olan hayranlığım gençken gerçekten çok yoğundu. Tüm dans hareketlerini ezbere bilirdim. Harçlıklarımı biriktirip ona dair ne satılıyorsa alırdım. Yurdışına giden arkadaşlarıma Türkiye'de olmayan videolarını ısmarlardım. Onun sesi hem mutlu eder hem de hüzünlendirirdi beni. Ayrılık acılarımı onun şarkılarıyla yaşardım, sevinçli olduğum anları da onun şarkılarıyla renklendirir pekiştirirdim. Onun o güzel gülüşünün olduğu posterleri duvarlarımdan eksik etmezdim.

Küçükken ona bir mektup yazmıştım. "My name is Rose." diye başlayan. Onun en çok sevdiği karakter olan Mickey Mouse çıkartmaları yollamıştım ona. Ona olan sevgimi bilsin istiyordum. Mektubumu okuyacağından emindim. Hiç cevap gelmedi ama kimbilir belki de yüzündeki o güzel tebessümle okumuştur o mektubumu. Bu fotoğrafı bu yüzden seçtim. Yaptırdığı onca estetik, hastalığın verdiği onca tahribat bir tek o gülüşünü yok edemedi.

Çocuklara olan sevgisi, yaşayamadığı çocukluğu tüm çocukların yaşamasını istemesi onun ölümünün başlangıcı oldu aslında. Çocuklara taciz davası bitirdi onu. Ondan önceki Michael ile sonraki Michael arasındaki fark gözle görülmeyecek gibi değil. Kendi çocuk sahibi olarak başkalarının çocuklarından uzak durdu ve seneler süren davadan aklanıp çıksa da onun ölümünü hızlandıran kötü bir anı olarak kaldı. Kimseyi inandıramasa da cilt hastalığı onu beyazlaştırdıkça bu konuda da insanları inandıramamak onu bitirdi. Sağlık problemi olduğu ortada olmasına rağmen insanlar onun üzerine gitmekten vazgeçmedi. Madem zenciler beyazlayabiliyor neden başkaları denemiyor bunu? Tamam estetik konusunda abarttı ama beyazlama konusu bence hastalıktan başka bir şey değildi.

Herneyse erken bir ölümdü. çocukları çok küçüktü daha. Ve en önemlisi veda konserlerim dediği konserleri gerçekleştiremedi. Onu canlı olarak dinlemeyi ne kadar çok isterdim. Şarkı söylerken ağlayan, gülen, dansıyla insanları kendinden geçiren kaç tane gerçek sanatçı kaldı ki? Barış için şarkı besteleyen, dünyadaki açlar, yoksullar için onca para harcayan, yardım toplayan sayılı sanatçıdan biriydi o.

Artık Michael Jackson gerçek bir efsane. Efsaneler asla unutulmaz ve dilden dile yüzyıllar boyunca yaşatılır. Bundan sonraki günlerde unutulan Michael görüntüleri, şarkıları çınlatacak ortalığı. Bu görsel müzik ziyafetlerini kaçırmamanız dileğiyle.

Yıldızın hiç sönmeyecek, rahat uyu...