Milletvekili adayları çok yoruluyorlar!

Yaklaşan seçimler yüzünden milletvekili adayları halka inme zamanının geldiğini gördüler nihayet. Kendilerini seçim bölgelerindeki halkın arasına attılar. Bir oy bile olsun daha fazla kopartabilmek için yapmadıkları kalmıyor. Yıllardır uğramadıkları bölgesine gelenler eski evlerini ziyaret ediyor, uzun zamandır hatır bile sormayı aklına getirmediği akrabaları ile görüşüyor, köyünü dolaşıyor, yemekler ziyafetler düzenleniyor, hemşerileri ile sohbetler ediyor. Uzun zamandır görmediği ana babasının elini öpüyor bu fırsatla. 

Halkın arasına karışıp esnafla sohbetler ederken tezgâhlarının arkasına geçip fırın küreğini eline alıp fırından ekmek çıkaranlar mı ararsın, ateşin karşısında döner kesenler mi ararsın veya kahvehanelere girip okey döndürenler mi vallahi bir oy bile daha fazla alabilmek için yapmayacakları yok. Semt pazarlarında bile sebze meyveleri mıncıklayarak oy isteyen adaylar toplantılar yapmakla meşguller. Yanında kameralar ile gezenler daha da aktif. Nasıl bir samimiyetle halkla iç içe gözüküyorlar sanırsın ki milletvekili seçildikten sonra da hep öyle olacak. 

Bazıları şehirde ilçe ilçe köy köy dolaşırken ve rastladığı herkesin elini sıkıp yanağını öperken, bazıları da uzaktaki köyüne gidip eskiden yaşadığı mağaradan bozma evini kameralara gösteriyor. Altında okuyup yazdığı gaz lambasını gururla gösteriyor. Tabii ki öyle bir ortamdan çıkıp eğitimini tamamlayıp önemli mevkilere gelmesi alkışlanacak bir durum. Ama köyünü ziyaretinde evine gitmeden önce 4 köyün ağasına ziyarete gidip bir hal hatır soruyor! 

Halkın gösterdiği yakın ilgiden büyük memnuniyet duyan adaylar kopartabileceği oyların hesaplarıyla gülen yüzleriyle ve tüm şirinlikleriyle kendilerini oradan oraya atıp duruyorlar. Üstelik halk da bunları aday gibi değil de vekil gibi karşılıyor. 

Hatta tuttuğu partinin liderlerini kendiliklerinden başbakan kabul etmişler öyle bağırıp duruyorlar. Partinin seçilip seçilmemesi umurlarında değilmiş gibi. Hatta hatta bazı partiler belki barajın altında kalacaklar, belki meclise bile giremeyecekler, ama parti lideri başbakan olmuş kendi yandaşlarının kalplerinde. Öyle tezahürat yapmayı tercih ediyorlar, gönüllerinden öyle geçiyor tabi. 

Hayatlarında varoş sokaklarına girmemiş, ayakkabıları yolun çamuru ile kirlenmemiş insanlar bile bu vesile ile bu çamurlu yollara girmek zorunda kaldılar. Seçimden sonra bir daha kısmetse ne zaman girerler bilinmez. Ne zaman akıllarına gelir bu kadar insana söz verdiği şeyler, yapabilir mi o bile belirsiz. 

Ancak sormazlar mı insana bunca zamandır neden hiç girmediniz de halkın arasına, şimdi mi aklınıza geldi esnafın dertlerini sormak dinlemek. Yaşlıların ellerini öpüp, çocukların yanaklarından makaslar almak. Ya da rastladığı evin kapısı çalıp o eve misafir olmak veya çaylarını içmek. Hiç mi aklına gelmedi bunca zamandır terk ettiğin köyüne bir gidip dolaşmak. Köyün çeşmesidir, elektriğidir bir ilgilenmek. 

Tek tek insanların elini sıkıp hatırını sormak, yüzlerce insanın terli yanaklarından öpmek, binlerce soruya cevap vermek pek bir zor olsa gerek. Nasıl da yoruluyorlardır zavallılar. Etrafında onca insanla kâh kahvelerde bir sandalye üzerine çıkıp boğazını paralarcasına konuşmalar yapmak, kâh güneşin altında kalabalık içinde yürüyeceğim diye uğraşıp durmak nasıl da yorucudur. Neyse az kaldı bitecek bu çabaları da. 

Kısmetse bir dahaki seçimlere o da tekrar aday olurlarsa şayet, bazıları yine gelip halkın dertlerini sorma ihtiyacı hissedebilirler. Halkın da bu şartlı samimiyetinden ötürü gösterdiği yakın ilgiden pek bir memnun, tekrar temiz ofislerine dönerler ve kendi dünyalarına dalarlar. Seçilenler için sorun yok da yorgunluklarının ve çalışkanlıklarının semeresini alacaklar sonuçta, ama seçilemeyenler hayal kırıklığı ile mahsun, bir dahaki seçimi bekleyeceklerdir artık. 

Ne yapsınlar politika böyle bir şey.