Milliyet Blog'da; Baba ve Kızı

Milliyet Blog'da, yazmaya başladıktan sonra, edebiyat öğretmeni olan kızımın da, birikimlerini, dergilerde yayımlanmış, ödül kazanmış yazılarını Milliyet Blog'da görmek istiyordum. Bu biraz da baba egosunun yansımasıydı. Onun yazıları hoşuma gidiyordu, bunda babası olmamın duygusallığının etkisi yadsınamaz. O daha ilkokul ikinci sınıftayken sözcükleri arka arkaya dizer şiir yazdığını söyleyip; okumamı isterdi. Ben gülmemek için kendimi zor tutardım, bir yandan da; aferin aferin güzel olmuş derdim.

Okullarda okudu, edebiyat öğretmeni olarak, meslektaşım oldu. Bir çok dergilerde yazıları çıktı. Bu yazılarının birinde "Öğretmen olmak ayrıcalıktır" başlığıyla beni anlatmış olmasına çok duygulanmış, biraz da kaygılanmıştım. Yazıda, kızımın anlattığı olağanüstü öğretmen olmak bana biraz ağır gelmişti. Kızımın gözünde bu kadar büyük olmak, böyle değerlendirilmek hem hoşuma gitmiş hem de omuzumda bir yük olmaya başlamıştı.

Milliyet Blog'da ilk yazısı çıktığında ne kadar çok sevinmiştim. İlk yazısına, "Çiğdem Hanım" başlığıyla yorum yazarken çok mutluydum. O da, benim yazılarıma "Erdoğan Bey" başlığıyla yorumlar yazıyordu. Her nedense, blog da kimse bizim baba-kız olduğumuzu bilsin istemiyorduk.
Bu böyle devam ederken; Ezgi umut Hanım'ın, çok titizlikle ve çok hoş bir şekilde hazırladığı " Kimi arıyoruz" blog bulmacasında beni anlatan yazısına; kızım, yorum yazarak katkıda bulunurken " O benim babam" deyişiyle, açığa çıkmış olduk. Buna ikimiz de çok sevindik. Ezgi Hanım'a da, bu konuda çok teşekkür ederim.

İkiz torunlarımın annesi, kızım Çiğdem Açabey'in "Çiçekli Küpe" öyküsü, Milliyet Blog okurları tarafından beğenilerek okundu. Bir çok yazarımızın önerilerinde yeraldı.

Milliyet BLOG'da böyle örneklerin çok olduğunu sanıyorum. Kardeş blog yazarlarının çok olduğunu sanıyorum. Böyle bir sayısal veri var mı, yok mu bilmiyorum. En büyük dileğim torunlarımla birlikte bu blog sayfalarında yazılar yazmak. Olur mu dersiniz...

Daha çocuk olarak düşündüğünüz, sizi torun sahibi yapmış kızınızla aynı sayfalarda yazı yazmak, doğrusu çok güzel, anlamlı ve duygulu bir durum.

Nice bloglu, sevgi dolu günlere...