Mimlerimiz…

‘’O şehri hiç sevmiyorum’’ dedi. ‘’Kötü şeyler yaşadım orada!’’

Yıllarca beynimden silmeye çalıştığım mimlerim geldi aklıma o an. O isim, o şarkı, o koku, o çiçek ve daha neler neler…

Duymak ve görmek istemediğim bir çok şey ve bende hapsettiği duygular resmi geçit yaptılar önümde. Ve ben bu defa gülümseyerek baktım hepsine…

Aslında hepsi o olayları yaşamadan önce sevdiklerimdi ya da en azından sıradandı benim için. Ta ki ben onları o olaylarla mimleyip beynime yerleştirene kadar. Neyse ki bunun farkına varıp beynimi bu konularda programlamayı öğrendikten sonra artık aslında sevdiğim o zavallı şeylere nefretle bakmaktan vazgeçmiştim.

Bir zamanlar çok sevdiğim o şeylerden nefret etmenin sebebi, sadece o olayın olduğu anda orada olmalarıydı… Başka bir suçları yoktu ki. Onlar sadece bir isim, bir mekan, bir çiçek ya da bir şarkıydı… Benim yaşadığım acılara sebep değillerdi. Ama ben onları mimledikçe tekrar tekrar aynı acıyı yaşadığım ana geri dönüp kendime işkence yapmaya devam ediyordum. Ya da mümkün olduğunca onlardan kaçmaya çalışıyordum.

Kalbim yine aynı hızla atıyor, yüzüm geriliyor ve dişlerim kenetleniyordu birbirlerine, ben yumruklarımı sıkmaya devam ederken.

Yıllar geçmiş artık yaşadığım o olaylar neredeyse aklımdan silinmek üzereyken bile beni yıllar öncesine götürebiliyordu.

Kolay olmadı o mimleri beynimden silip, etkilerini ruhumdan atabilmek… Uzun zaman uğraştım bu yeni komutları beynime kabul ettirene kadar.

Ama artık zavallı bir isim, çiçek, şehir suçlu değil gözümde… Onlar her şartta sevilmeye devam edilecekler…Ve hayatımda sansürsüz yerlerini muhafaza edecekler.