Minibüs işte!..

Alan dar, ister istemez oluyor elektriklenmeler. Bakışlar, gülüşmeler derken, alıp başını gidiyor duygular. Cilveli bir kız minibüste, gayet bakımlı, güzel, gülücükler saçıyor etrafına. Hemen yanında ayakta duran bir genç. Evet kıvılcım koptu işte. Şöyle bir kapadım gözlerimi kıvılcımın etkisiyle. Başladı gülüşmeler, bakışmalar.

Minibüse binen yaşlı bir kadına hemen yer verdi kız ve geçiverdi delikanlının yanına. Elektrik yükselmiş olacak ki delikanlı başladı terini silip, uflamalara. Ne yapacağını bilemiyor, bir sağa bir sola bakıyor. Kız erkeğe göre daha rahat. Bakıyor gayet rahat bir tavırla, kendinden emin.

Delikanlının yüz ifadesi hala aklımda. Gülmemek için zor tutuyorum kendimi. Ama bir yandanda ne güzel bu duyguları hissetmek diye düşünüyorum. Derken olan oluyor. Kız ani bir atakla düğmeye basıp iniyor minibüsten. Delikanlının yıkıldığı an işte... Aman Allahım!... Ben bile şoka uğradım. Bu nasıl inmek anlamadım.Nedir bu acele. İnsan biraz belli eder ineceğini ki bu arada delikanlı da düşünsün ne yapacağını, değil mi ama. Delikanlı yıkılmış hayallerle baka kaldı arka camdan. Trafikte bir tıkalı sormayın gitsin. Kız hala görüş alanında, bu sıkışıklıkta araç ilerleyemeyince. Delikanlı hiç kırpmadan gözlerini, bakıyor tüm dikkatini oraya vererek. Belki de ne yapsam diye düşünüyor.

Tam içimden ne biçim gençsin, hiç mi cesaretin yok, gitsene peşinden, olur mu böyle arkasından bakmak derken, çocuk da atladı ışık hızıyla trafiğe takılan minibüsten. iŞTE BU...

Minibüste, otobüste, havada, karada, denizde, nerede çıkar karşımıza bilemeyiz bu güzel duygu. Ne oldu bu minibüs macerasının akıbeti bilmiyorum. Ama bu kadarı bile umutlandırmaya yetiyor insanı. Umarım güzel bir başlangıç olmuştur bu tanık olduğumuz.

İyiki varsın aşk... Ve bize süprizler yaparak belkide en güçsüz anımızda çıkıp karşımıza enerjimizi tazeliyorsun yeniden.