Minik atan bir kalp daha bitti

Bugün okuduğum bir haber beni öyle derinden sarstı ki ,duygularımı anlatabilmem için kelimeler yetersiz kalıyor. 15 yaşında bir evladımız SBS sınav stresi yüzünden canına kıymış. Bu minicik atan kalp nasıl bir stresin içindeydi ki, oyunları, pamuk şekerini, elma şekerini, bisikletini, arkadaşlarını bırakarak ölümü seçti. Eğitim sistemimiz çocuklarımız üzerinde biz ailelerin de desteği ile şu izlenimi bırakıyor. SBS sınavı senin geleceğin. Halbuki ne kadar yanlış! Eskiden SBS yoktu da biz mesleksiz mi kaldık. Hayatta başarılı olamadık mı? Aç mıyız? Açıkta mıyız? Doktor, öğretmen, mühendis memleketimiz de yetişmedi mi? Bir de çocuğumuz not bırakmış: ''Yaşamak isterdim ama, başarılı olamıyorum. ''

Hepimize yazıklar olsun ki evlatlarımızın hayallerini, mutluluklarını, çocukluklarını ellerinden çalıyoruz. Nasıl bir gelecek yetiştiriyoruz? Nasıl üzgünüm, nasıl! SBS sınav stresi iki minik yavrumuzun canına mal oldu. Değdi mi peki? Veliler çocuklarını yarıştırıyor. Dershaneler, kurslar aman çocuklarımız oyun oynamasın. Hata yapıyoruz ve yapmaya da devam ediyoruz. Bırakın kalsınlar sınıfta, bırakın doktor olmasınlar ama yaşasınlar. Çocuk olsunlar. Uçan balonun peşinden koşsunlar. Saklambaç oynasınlar. Tek dertleri patlayan bisikletlerinin tekerleği olsun. Evlatlarımıza bunu yapmayalım. Onlara sevgi aşılayalım, saygı aşılayalım. Onlar zaten yolunu bulacaktır.

Çocuk büyütmek kolay değil. Emek ister, hoşgörü ister. Bizler anne, baba olmayı seçtiysek eğer bu görevi hakkıyla yerine getirmek zorundayız. Gelecek kaygısı evlatlarımızda değil biz de olmalıdır. Bizler anne baba olarak onlara yön vermeli, ışık tutmalıyız ama küçük bedenlerindeki kanı emerek değil.