Minnettar (Birinci bölüm)

Bay K, deli gibi minnettarlık duyan bir adamdı. Onun bu minnettarlık hislerini bilmek için yakından tanımak lazımdı. Kendisine yapılan en küçük bir iyiliği bile unutmaz, bu iyiliğe karşı duyduğu minnettarlık hislerini adeta göklere çıkarırdı. Bay K’yı tanıdıktan sonra sanırdınız ki minnettarlık dediğimiz duygu, sanki bir dünya harikasıdır, sekizinci sanattır.

Minnettarlık ona üzerine giydiği şahane bir elbise gibi yakışır, gökteki en parlak yıldız gibi ışıldardı. Tanıdığı tanımadığı herkese karşı böyle davranırdı Bay K. Örneğin birisi kuşlara yem mi atıyor? Hemen onun yanına gider minnettarlık hislerini en renkli kelimelerle belirtir, yetmedi sarılıp şapır şupur öpmeye kadar vardırırdı işi. Bunu yaparken de takılmış bir plak gibi “minnettarım efendim, minnettarım efendim şu kuşcağızların hatırına” diye yineleyip dururdu. Öpülen bu duruma bir türlü akıl erdiremeyip la havle çekmeye kalksa, bu sefer Bay K, “şu kuşcağızların hatırına efendim” der kişinin boynuna bir öpücük konduruverirdi. Daha sonra öpülende hala akıl fikir kalmışsa lafı kuşlara getirir, onların nasıl bir yaratılış harikası olduğuna değinir, sonra birdenbire önemli bir işi varmış da yeni aklına gelmiş gibi koşar adım uzaklaşırdı oradan.

Yolda yürürken karşıdan karşıya geçecek olsa, kırmızı ışıkta duran sürücünün yanına yaklaşıp aracını durdurduğu için minnettarlık gösterisine başlardı. Çoğu kez bu minnettarlık gösterisi sürücünün aracından inip Bay K’ya birkaç tane patlatmasıyla son bulurdu. Bay K için bunlarda caydırıcı olmaz çay bahçesinde veya bir lokantada hizmet gören garsonlara da minnettarlık hislerini göstermeden edemezdi.

Bir keresinde siparişini getiren bir garsonun karşısında eğilip bükülerek,  son derece minnettarım derken, garson onu çulsuzun biri sanmış, Bay K’yı tekme tokat dışarı atmıştı. Ama bu da aklını başına getirmeye yetmemişti Bay K’nın.

Yine bir başka gün,