Monarşi ve Oligarşinin Dili 7

Köleci sistem tamamen var olanın karşısında var olmayanlardan oluşan bir algı egemenliği ortaya koymaktı. Algılar bütünü dini besleyecekti. Din de yeni zamana ve yeni zemine göre yeni algıları oluşacaktı.

Monarşinin dili tekil ve BEN söylemi olan, BEN iradesi olan zikirdi. Ben denen monarşin süreç ben iradesini inşa etmenin geçiş ve kuruluş süreciydi.

Oligarşinin dili ise monarşin inşa sürecini tamamlamış salt mal sahiplerinde oluşan aile ve aileler yönetimli çoklu irade dili olmakla; BİZ diyen BİZ diliydi.

Dinlerin dili hem "ben" diyen monarşi diliydi. Hem "biz" diyen oligarşi diliydi. Köleci sistemlerin ilk meşruiyet yasası; "kolektif güce "ben" diyen; "benim" diyen sahipliğin ve takdirin iradesiydi".

Oligarşi de "ben" zikri üzerinde meşru oluyordu. Dinler geri bağlanım yasası gereği, oligarşi içinde monarşin sahiplik gibi tekil söylemle ben diyordu.

"Ben atanız İbrahim'le bir ahit yaptım" diyordu. Böylece ittifakı yapan bütün oligarşin beylere mülkü bu ilk ahitçe olan tekil güç vermiş oluyordu. Artık bundan şüphe edilmeyecekti. Bundan öncesi de yoktu!

Tekil söylem; mülk sahipliğini meşru etmenin, tekrar tekrar sözleriyle; kendi sahiplik söylemli anlama kendisinin vurgu yapmasıydı. Ama monarşin kişisinin mülk sahipliği de kolektif güçten kaynaklı her türlü mülkün sahipliği olamıyordu.

Bu nedenle her biri bir kolektif gücün mülk sahipliği olan monarşin kişiler ittifakı olan OLİGARŞİ aynı zamanda da kölelere karşı oligarşin birliğin bir egemenlik gücüydü.

Dinler hem monarşi dilini hem de oligarşinin dilini sarf ederler. Mülk sahipliğini zikreden irade "tekil irade ve ben diyen irade" olmakla dinler de mülk sahipliğini tekil iradeli zikirle söylüyordu.

İlk etapta zikir sahibi kişi kendi ağzıyla "Mülk benim" diyordu. Böylece sözü söyleyen sözün sahibiydi. Zikir olan söylem de, kolektif irade yoktu.

Lafzın sahibi olan söylem cinin arkasında kolektif irade meşruiyetinin olmaması karşısında dediler ki; "seni böyle konuşturan kim?

O vakit zikir sahibi kişi kendi arkasında olmayan kolektif boşluğu doldurmak için çoğul kolektif meşruiyetin yerine tekil meşruiyeti koyacaktı.

"Seni böyle konuşturan kim? dendiğinde aracı da kendisinde "O" demişti. "O kim?" dendiğinde "O mülkün sahibi olandır" diyordu. Kolektif sahiplik o sahipliğiyle yer değişip, inansan da inanmasan da açığa çıkmış; algısı oluşmuştu.

Ama "mülk benim" diyen, "o" denen kişi; yani sözün sahibi olması gereken ortada görünmüyordu. Gözüken kolektif meşruiyetle, kolektif iradeye karşı; görünmeyen ben diyen tekil meşruiyetti.

İyi de varlığı ya da gerçekliği olmayan bir durum nasıl gerçeklik oluyordu? İnsanlar serap mı görüyordu? Hayır. Algı tamamlar. Gerçeklik, gerçek olmayanla: gerçek olmayan da gerçeklikle tamam olan var oluştu.

Üreten totem meslekli entegrasyon ile var olan, açık açık olan kolektiflikti. Kolektif sahiplikti. Kolektif yarardı. Kolektif zenginlikti.

Kolektif yapı içinde yok olan ise tekil durumla kişisi sahiplikti, kimseyi kaile almayan kişisi yarardı. Ve kişisi zenginlik yoktu. Zenginliği, sahipliği ortaya koyan; entegre bir kolektif enerjiydi.

Nasıl iniş yokuşla ortaya konuyorsa; yani zıt durumun biri değişerek öbürüyse; işte Var olan da yok olanla ortaya konuyordu. Yok olan da var olanla ortaya konuyordu. Büyüğe küçük algısı; küçüğe de büyük algısı eşlik ediyordu.

Ben diyen tekil sahipli güç, kolektif gücün karşısında yok olan olmakla; yok durumla, olmayan durumun algısıyla kolektif gücü ele geçirip; mülk benim demekle var oluyordu. Böylece kolektifin mülkü yoktu.

Üreten entegrasyonun öncesinde, yokluk olarak belirsizlik vardı. Belirsizlik içinde bencilce rastlaşmalar vardı. Bencillik "ben" demek ise de bu bencilliğin iradesi, üretmesi, sahipliği ya da mülk iyeliği olmayan bir bencillikti.

Oysa şimdiki bencilliğin kolektif güç üzerinde sahipliği de vardı. İradesi de vardı. Ürettirmesi de vardı.

Üreten ilişkiler öncesi bencillik, sadece rastlaşan yönelimler doğrultusunda (ekseninde) olmakla, tekil kişi durumlu davranışlarlaydı.

Tekil kişi davranışı biyo-kimya güdenle özne ve öznel durumla olan bir davranıştı. Bu davranış kişinin kendi özne ve öznelliğini adeta "iyon" tutumlu kılan bir kişi benci iyonik bağ yapmaktı.

Özne sel ve öznel iyonik bağ aktivitesi; kişilerde biyolojik bir kovalent bağ yapmağa hazır olan kritik değerli bir alan içinde, alan yüklemesinin beliriş tarzıydı.

Kovalent bağ yapacak biyo kimyasal ya da özne kimyasal yönelimler beslenme, barınma, savunma gibi temel durumlardan kaynaklı alan yönü doğrultmasıydı.