Mor kadın

AKŞAMLARIN EN EFLÂTUN KADINI

Dolamış da kaderimi, kızıl saçın teline,
Oynar durur, yüreğimi alıvermiş eline

Kâh bir kuru yaprak gibi rüzgârlara savurur,
Kâh bastırır sînesine, ateşiyle kavurur.

Gül dudaklım, ak gülüşlüm, zeytin gözlüm, işvelim,
Bal dudaklım, güz bakışlım, hülyâ gözlüm, neşvelim,

Saçlarında, sanki kızıl karanfiller kokuyor
Minik eller, ilmik ilmik ne sevdâlar dokuyor...

Mor giyersen, gözlerimde mor zambaklar açıyor
Beyaz giymen, yüreğime papatyalar saçıyor.

Yeşil giysen, kuru ağaç filizlenir, dallanır,
Al giyince kuru dallar çiçeklenir allanır.

Ne renk giyse, âlem hemen o renklere bürünür,
Âşık gönlüm, o mehveşin peşi sıra sürünür.

Dilim, tesbih çeker gibi söyler durur adını;
Sevdim seni, akşamların en eflâtun kadını...

Ünal Beşkese ' den harika bir şiir