Mozayik

AKP nin ve DTP nin kongrelerini, televizyonlardan ve basından izledim. Güzel konuşmalar, çarpıcı cümleler, ilginç saptamalar yapıldı. Ama, bir şey noksandı. İnandırıcılık. İnandırıcılık yoktu. Konuşanların burnu, sanki uzuyor gibiydi. Konuşmalar, yürekten yapılmıyordu. Coşku yoktu. Kalabalık vardı belki, ama, sanki insanlar orada değillerdi. Başbakan, milli mozayiğimizi bir arada tutan, bazı isimler saydı. Ben bu isimlerin, gerçekten, Başbakanın yüreğinde bir yer edindiklerini düşünmüyorum. Başbakanın, bunların mozayiğimizin bir parçası olduğunu düşündüğüne de inanmıyorum. İnanmak, içimden gelmiyor. Başbakan, dün başkaydı, bu gün başka, yarın daha başka olacak. Hangisine inanacaksınız? Dünküne mi? Bu günküne mi? Yarınkine mi?

Başbakanın mozayik listesi, gündeme girdi. Herkes isim saymaya başladı. O da olsaydı, iyi olurdu, bu da yakışırdı. Falanca, var da, feşmekan, neden yok? Saidi Nursi var da, Şeyh Sait neden yok? Şeyh Bedrettinde olmalıydı. Necmettin Erbakan nasıl unutulur? Ya Fatih Terim, o niye yok?

Biz, cümbür cemaat, isim sayıp, kendi listemizi oluştururken, Mozayiğimizin en büyük parçası, Suriye sınırından içeri girdi. Nakşibendi Şeyhi, Abdulgani Haznevi, öyle bir giriş yaptı ki, bölge halkı el öpme kuyruğuna girdi. Öpen öpene. Belediye başkanları, millet vekilleri bile var öpücüler arasında. Nakşibendi şeyhi, Abdulgani Haznevi, Şanlıurfada kavgalı iki aileyi barıştıracak ve bölge illerini ziyaret edecekmiş. Vay be. Şimdi, biz bu şeyhi, mozayiğimizin neresine yerleştireceğiz.?