Muallak taşıyız biz

Ah be sevgili, herşey ne kadar belirsiz, ne kadar havada. Düşününce ikimizi, muallak taşına benzetiyorum. Aşk havada, hasret havada, yahu kavgalarımız bile havada...

Bu ne belirsizliktir yarabbim!.. Mutlu olmakla olamamak arası. Daha var mısın, yok musun onu bile anlamamışım.

Herşey sana bağlı derken, doğru söylüyorum. Sana o kadar bağlıyım ki; Bir gülüşünle baharlar geliyor, çiçekler açıyor, kuşlar şakıyor aşk şarkılarıyla, her yer cennet oluveriyor. Bilmiyorsun ki gülme sebebim sensin.

Düşün ki, kızdım sana. Kavga ettik yine anlamsızca. O zaman içimde fırtına, boran. İçim yıkık, yüreğime kar, yağmur yağıyor. Ben donuk... Üşüyorum o zamanlarda ... Her yer cehennem, azap...

Bil ki sevgili, sen umutsun, sen yaşama sevincisin, sen karanlığımı aydınlatan, bana yol gösteren ışığımsın, sen benim okyanuslarda bulup çıkardığım, sıkı sıkı elimde tuttuğum, en değerli incimsin, sen güneşimsin beni yakıp kavuran, sen meleğimsin beni günahlardan arındıran, sen canımsın, canıma can katan.

Hal böyleyken bile bir dikiş tutturamadık be sevgili... Ne geceyiz, ne gündüz. Aşkımızı ay mı aydınlatacak? Güneş mi yakacak be sevgili? Ne ileri, ne geri...Öyle kala kalmışız bir muallak taşı gibi...
En iyisi sevgili, gel sen bırakma beni...