Muazzez Hanım ve Diğerleri

Günlerden Pazar. Türkiye şair, ozan ve yazarlar kültür Derneği’nin Zonguldak temsilcileri olarak düzenlemiş olduğu gezideydim. Gerçekten güzel bir gündü. Kdz Ereğli’den otobüse saat 09.00 suları gibi bindim. Ne yalan söyleyeyim Filiz Hanım haricinde kimseyi tanımıyordum.

En son durağımız Düzce’de bir Amfi tiyatroydu. Buram buram tarih ve çiçekler kokuyordu burnuma. Gözüm yukarısına takıldı merdivenlerin. Orada yaşlı bir kadın ve bir yığın genç vardı. Merak ettiğimden yanlarına kadar çıktım. Yaşlı kadının yanına sokuldum. Elinde değneği vardı. Öbür elinde poşet. Evet poşet. İsraf etmemek için güzelce katlamıştı gördüğüm. Eskiler böyledir. Bilhassa boşa yanan ampüle tahammül edemezler. Karanlığı çok iyi bildiklerindendir sanırım. Ya da elektrik faturasının kabarıklığından. Gençler açıkçası şakur şukurdu. Anlamsız şarkılar çalıyordu telefonlarında. Yaşlı teyze onlardan onlar dünyadan kopmuş anı yaşıyorlardı. Adının Muazzez olduğunu öğrendim ilkin. Ve teyzemle konuşmaya başladım. BURALARIN BU TARİHİN SAHİBİ gibi duruyordu. Gençlerin kendi aralarındaki konuşma tarzı filan eyvah dedirtecek cinstendi. Bunlar mıydı yarınların emanetçisi. Bir ara bi laf etti ki teyzem. İçler acısı. Halimizin özeti. Şimdiki insanların burunları Gap Yaylası gibi, dedi… Biraz daha durduktan sonra o ayrılma saati geldi. İnerken gençlerden biri nereli olduğumu sordu.
__ Kdz Ereğli’den dedim…
__ Aaa benimde orda halam var dedi… Bende
__ Benim bütün sülalem orda dedim.
Diğer arkadaşları kıza ne dedi bu lafımdan sonra. Ben utandım. Nasıl lafı soktu ama. İyi girdi. Muazzez teyzeye bıraktım oraları. Allah korusun o gençlere bıraksam halimiz harap. Ve o tarihi mekâna traktörle girenler bile var! İşte biz böyle sahip çıkarız değerlerimize.
O kendine rehber Hasan diyor, Boyacı Hasan, Kadavra Hasan diyor. İlk bu abim gözüme çattı. Oturmayı değil yürümeyi seviyordu. Deli dolu, esprili insancıl, çocukları seven biriydi. Sonra bize türküler okuyan, kitaptan rastgele şiirler okuyan Derya öğretmen, sonra gün boyu resimler çeken Vedat Bey. Aşkın Hanım, Arzu Hanım ve diğerleri. Hepsi de müstesna kimselerdi. Yol ilerledikçe samimiyetimiz artmıştı. Ve inanın güzel bir gün geçirmiştim. Tabi bu günü bir de baştan sona anlatmak isterdim