Mum çiçeği o zamanlar çocukluktu...

İmrenilecek kadarsın... Sedefli bir beyazlığın var... Gizliden bir ateşin var eriyor gibisin ama hala güzelliğin yerinde... Durgunluğun güçlü ayrı bir hava katıyor...

İkiyaşayışlı... Nakış ipinin damlalarını sunarken, nemelazımcılık yapmamaktan aklımı bir bütün yapıyorsun… Abartısız gözü yaşlı güzel demek geliyor… Oyalanmıyorsun bu sarmaşıklığınla…

Acaba neye devasın?..

İki yakarışlı… Kara beton merdivenlere korkuluk olan saksın… ‘’Vitam’’ marka yağ kullanırdı mutfakta... Bitince... Sarı teneke kutuları atılmazdı çiçek ekilirdi zamanında… Nerede kaldın?.. Ya sen orada kaldın… Dar sokak çocuk çığlıklarıyla, sektirilen biçimsiz mermer parçalarında… Numaralarımız 9’ a kadardı… Çılgınlığımız erik çalmaktı… Annelerinin kötü sokak çocuklarından sakınmasıydı…

Mum çiçeği o zamanlar yaramazlıktı… Koparmayı denedik… Çocukçaydık… Tam koparırken elimize ıslaklık gelirdi… O nu o an orda bırakırdık… Ve biz gün sayardık… Zehirliydi bu kesin derdik kendimize mikrop bulaştırdık… Aliyam Teyze kızardı… O kızdıkça hiç ona bakamazdık… Karşısına dikilirdik mahzun mahzun… Sanki biz çiçek olurduk saksılardan…

Gün geçtikçe neşelenir, "Bize bir şey olmadı…" diye döne döne… Kutu kutu penselerden mum çiçeğine nispet yapardık.

Çocukluğumuza sevgiler...