Musa’yı sevgi öldürdü!

Musa bu ne zaman ne yapacağını kestirmek zordur. Bazen neşe içinde, bazen Karadeniz de batan gemileri sahiplenir. Aynı dönem aynı okulun iki ayrı bölümünde iki toy taşra öğrencisi... Musa ve ben... Gözümüz açılmadan elimizde valiz Ankara yollarındayız. Kayıt sırasında tanıdım ilk kez onu. Tanışma o tanışma, uzun süren bir arkadaşlığın ilk adımları bu kayıt sırasında atıldı.

O bir ateş böceği idi. Hani karanlık gecelerde en kuytu köşelerde ben buradayım parlayan ateş böceği. Kim ne derse desin benim için öyleydi. Hatta biraz daha fazlası onun ışığı tüm insanlığa yetecek kadar fazlaydı. Kibir ve böbürlenme bilmez. İnsanları kategorize etmez. Kaşının altında gözün var demezdi. Anlayacağınız tuhaf bir insandı. Kantinde çay içer siz soğuk diye söylenirsiniz o ise aldırmaz içer, “soğuk ve şekersiz çayda güzel oluyormuş sizde deneyin” derdi. Ayağı kırılır koltuk değneği ile dolaşır, ”sakatları şimdi daha iyi anlıyorum” derdi. Yüzlerce kitap ve abartısız bir o kadar kaseti vardı. Yemek yemez gazete alırdı parasının son kısmıyla. Hayata tuhaf bir yaklaşımı vardı bize göre. Ya biz ona azdık ya da o bize fazla idi. Bir kızla arkadaşlık kurmak için yapılan şaklabanlıklara çok kızardı. Kokuşmuş düzenin, kokuşmuş ilişkileri diye nitelendirirdi bu tür olayları. Bir gün okulun kantininde oturuyoruz, çaylar önümüzde, muhabbet koyu ama eksik bir şeyler var. Musa nın ağzını bıçak açmıyor. Dikkatli bakınca çamın dibindeki bir masaya kenetlenmiş olduğunu anladık. Hayırdır Musa, bu ne hal. Ne var halimde diye hemen savunmaya aldı kendini. Ne var? Bilmem dedim sen söyle. Yok, bir şey deyince üstelemedim. Ama bir şeyler vardı biliyordum. Musa büyük konuşmuş ve sonunda eleştirdiği ortama kendi düşmüştü. Buna sevinmek mi yoksa üzülmek mi gerek kara verememiştik doğrusu. Orada bir masa ve masada bir kız, bal gibi Musa o kıza bakıyordu işte. İnkârın ne anlamı var. Ama Musa bu... Sarı saclı, alımlı ve güzel bir kız. Adam zevkli. Aradan zaman geçer kıza arkadaşlık teklif eder Musa ama kız hayır der. Bir daha, yine hayır cevabını alır Musa. İş artık rayından tamamen çıkar. Ne yer ne içer Musa. Ev arkadaşları geç gelişine alışır bir süre sonra. İçki de içmeye başlar. Efkârlı müziklerde dinler Musa. Rengi sararır Musa nın, benzi solar. Okulu asar, dersleri önemsemez. Karlı bir Ankara kışında evde yalnızken içip sızmış ve bir daha kendine gelememiş Musa. Okula haber gelir Musa öldü diye. Ailesine haber yollanır. Son görevimizi yaparız Musa’ya. Artık okul onsuzdur. Kantin onsuzdur. Bahçe onundur. Bir süre sonra o kız gelir Musa ölmüş doğrumu diye bana sorar. Evet dedim öldü. Rengi soldu kızın nasıl olmuş dedi. Fazla sevgiden dedim, fazla sevgi ağır geldi ona. Sahi dedim sizin adınız neydi? Sevgi dedi kız. Gözyaşlarını silerken, adım sevgi... Kim ne derse desin Musa’yı sevgi öldürdü. Fazla doz sevgiye dayanamadı kalbi. Sevgi ne oldu derseniz, yaşıyor. Birde oğlu var adı Musa...