Müsaitseniz oturmaya geleceğiz

Hiç olmayan bir saatte, çekilmişken kendi kabuğuna sınırların dahilindeki yaşamında bir zil sesiyle irkilirsin, her ne yapmaktaysan bırakırsın o an! Kapıya bin bir merakla yaklaşırsın hiç görmediğin bir resme bakacak gibi. "Bu sefer gelen kim?" dersin içinden. Düşünür ve o an kimleri, neleri görmek istiyorsan onlar olması için dua edersin sessizce... Derin bir nefes alırken, kapının merceğinden bakıp bakmamak için tereddütler yaşarsın.

Gelen senin komşularından biridir halbuki, yıllardır dalgın dalgın girip çıkarken adına hayat dediğimiz binanın kapısından, asansörde, kapının önünde yada merdivenlerde karşılaştığın komşulardan biri. Hiç tanımadığını zannettiğin halde bir duvar ötende yaşayan, o binada oturduğun sürece tüm hayatına tanıklık etmiş komşuların.

Kim midir bu komşular? Sevinçtir, üzüntüdür, korkudur, pişmanlıktır, iç hesaplaşmadır... Ve daha bir sürü sana ait duygulardır onlar. Her biri ayrı bir daire kapısının ardındadır. Ne zaman kendinle baş başa kalsan bir tanesi şimdiki gibi kapıyı çalar ve sorar; "Müsaitseniz oturmaya geleceğiz!"

Önce kaba bir şekilde kovmak geçer aklınızın bir ucundan. Ama içinizdeki size ait olan bir şey nezaketten kabul eder belki de ikram edecek hiçbir şeyiniz olmadığı halde evde. Siz bir köşeye çekilmişken ev onun hakimiyetindedir artık, nede olsa misafir olan o değil mi?

Bu gece de benim kapımı yine kendi komşularım aşındırdı. Hatta o kadar ki, biri gitmeden diğeri geldi. Ve her birinde yeniden sorguladım kendimi, yeniden düşündüm geçmişimi... Ve çıkamadım içinden... Peki ne mi yaptım?

Bir hikaye yazmak istedim, tamamen kendi istediğim şekilde. Hikayenin kahramanı ben oldum ve girdim içine. Nasıl istediysem öyle başlattım ve bitirdim... Sandım ki her seferinde aynı şekilde başlayacak ve bitecek diye.

Ama olmadı... Hesaba katmamıştım her hikayenin sonunun iyi olmadığını. Bu seferde okuyan kişiler kendilerince değiştirmişti hikayeyi ve ben yine aradan çıkartılmış satırların, sayfaların hüznüyle yeni komşular ağırlar bulmuştum kendimi.