Müslüm Baba

Kendimizin sandığımız bazı düşünceler; okuduğumuz kitaplardan, seyrettiğimiz filmlerden, dinlediğimiz müziklerden  aklımızda kalanların bize anlam kattıklarıyla da şekillenir çoğu zaman. Kimilerini destur ediniriz, kimilerini de esinlendiğimiz sanat dalları bizlere hissettirir. Besleriz ruhumuzu bize iyi gelenlerle. Eksiklerimizi gözümüze sokar, keşkeler doldurur yüreğimize dinlediklerimiz, seyrettiklerimiz.

Zaman, insanın iyi kullanması gereken, görünmeyen en derin kavram. Bir tek zaman geriye dönmez biz dönüşümler yaşarken. İnsan unutan demekmiş. Unuturuz bazen en kötüleri bazen de en güzelleri... Yok artık dedirtir seyrettiklerimiz ama olur bir şeyler yaşarken. Zaman, zemin, kişi üçlemesinde şekillenir milyonlarca yaşam. Kapılar kapanır-açılır ve Aşık Veysel'in dediği gibi Uzun İnce Bir Yolda yürürüz aslında. Hayat, ne bir ödül ne de bir cezadır. Yaşarız önümüze çıkanları. Kimi zaman cesur, kimi zaman da apdal oluruz yaşadıklarımıza gösterdiğimiz tepkilerle. Avallıklarsa sayılamayacak kadar çoktur geçmiş zamanlarda.

Şaşırırım her zaman, yazılmış kaderimizi mi yaşarız yoksa biz mi yazarız kaderi? Her şey değişken. Olgunluğa ulaşmak için yaş mı yoksa yaşananlar mı etkiler bizi? Bazen net cevaplar bulurum bazen de cevapsız bakarım aval-aval. Çocukluğumuzdan kalma bir alışkanlık sinema. Müslüm filmine gittim bu gün. Ağladım saklamadan, elimden gelemeyenlere de filmi seyrederken. Sinema salonunun karanlığında yaş yoktur, bazen avunmak istersin bazen de avutmak kendini kendinle birlikte.

Dönem stüdyoları, müzikler, kostümler, İstanbul manzaralarının mükemmel görüntüleri. Teknolojinin faydaları da sınırsız. Bana sorsalar Timuçin Esen oscarlık bir aktör. Müslüm Gürses'in kendi seyrediyorsa görünmeyen o yerden eminim o da çok beğenmiştir hayatını anlatan filmi. O iğrenç karakterdeki babaya da bir kaç kuruş versinler ve tez vakitte kovsunlar cehennemin dibine öyle iyi oynamıştı ki nefretimi kustum gebersin diye. Adana Halk Evindeki müzik hocasını canlandıran Erkan Can gibi karakterler çıksın bütün yolunu bulmaya çalışanlara diye dua bile ettim farkına vara-vara. Annenin çaresizliğini bilinçle-acıyla yaşadım... Arabesk müziğine ön yargıyla yaklaşanlar bile seyretsin filmi bana göre. Bütün oyuncuların karakterleri cuk oturmuş üzerlerine.

İnsan nasıl çıkar o katran karası yangın meydanından? Yunus Emre'yi, Mevlana'yı, Aşık Veysel'i ben de okudum ama hala nefretlerimi taze tutan durumlar var. Olgunlaşmak, kabul etmek ve susmak... Ve her şeye rağmen yaşamaya tutunmak. Tutunamamak sonrasında... Bir avuç toprak koyarsan boş bir çocuk avucuna sana da bir avuç toprak konuluyor günün birinde. Her ruh aynı terazi kefeleriyle gelmiyor ki dünyaya. Sevginin gücünün güçlülüğü artırıyor direnci. Zerrin Tekindor'u zaten hep beğenmişimdir haksız yere sevmediğimi bir kez daha gördüm.

Bazen de sonuna kadar açık gönül kapılarını görmüyor göz. Kader çizgisinde avaz-avaz bağırıyorsun olmuyor, susuyorsun başka bir son... Filmi mi anlatıyorum yoksa kendi hislerimi mi? Ağlamak, insanın zehrini dışarı atmasına en iyi ilaç.

Bir gün kız kardeşimi almaya gittim arabada arabesk bir kanal vardı, iki gün sonraysa caz cd si, "Abla bir ortası yok mu bunların" demişti. Müziğin ortası olur mu demiştim bende. Ortası olmayan müzikleri dinlemek için de gidebilirsiniz filme. Yönetmenleri unuturum, teknik ekibin adını bile okumam eğer tanıdıklarım değilse ama seyrederim karakterleri ve unutmam bazı cümleleri bazılarını da yazarım bir yerlere hiç unutmamak adına. Bu yüzden çok dua ederim hep iyilerle karşılaşsınlar kadınlar ve çocuklar  (kız erkek ayırmadan) diye.  

Mideniz kalkacak, nefretiniz körüklenecek bazı sahnelerde ama sevgiyle de dolacaksınız başka karelerde ve seyredin derim yine de. Sevdanın yaş farkıyla alakalı olmadığını, içinizde söyleyecekleriniz varsa söyleyecek birilerinin de onları dinlemek istediğini. Dervişin dünya nimetlerini eliyle iteklemesi benzetmesi de ayrıca güzeldi.