Mustafa!

Karabük’te bir zamanlar ev yapmıştım!

Hem de tekstil fabrikasının ortacılarıyla!

Ortacı, makine başında oturmayan öteberi işi yapan eleman demek!

Onları bile usta yapmıştım!

Bir gün ofise çağırdı beni patron Mithat Bey.

Gittim!

Yaşlı bir amca oturuyor yanında!

“ Sana adam lazım mı Ahmet? Bu amcanın bir damadı varmış; çalışmak istiyor!”

Amcaya döndü!

“Neydi amca mesleği!”

“Kartonpiyerci!”

“ İhtiyacımız yok ama istersen alalım! Alçı çeker!”

“Tamam amca, yarın gelsin başlasın!”

Yaşlı amca sevinerek gitti!

Ertesi sabah servise binip geldiler fabrikaya!

Damadın ismi Mustafa! Amcanın tek kızıyla evli! Kastamonu’dan gelmiş!

Mustafa’ya işi tarif ettim!

“Mustafa; alçıpan eklerine file seriyorsun, üstünü alçıyla kapatıyorsun! Bilirsin bu işi!”

Bir de gösterdim!

İlk gün beş tane derzi kapatabildi!

Cennet hayali kuruyor hep! Beni de meşgul ediyor!

“Abi, yetmiş tane huri varmış cennette!”

“Ben de öyle duydum Mustafa!”

“Bize de verirler mi Abi?”

“İçgüveysi bile alırlar seni!”

Ertesi günün sabahı servise binerken yaşlı amca da duraktaydı! Mustafa’yı zorla gönderiyor hissine kapıldım!

“Evdeki hanımı katmazlar aralarına değil mi Abi?”

“Olur mu Mustafa? Annesi babası olmayacak onların!”

“İyi Abi ya!”

Anladım ki Mustafa dertli!

Bir sonraki sabah durakta yaşlı amca tek başınaydı!

“Evladım ya; bizim Mustafa çalışmak istemiyor! Getiremedim bir türlü!”

“İş ağır geldi amca!” dedim!