Mustafa Kemal

Gerçekten biz Mustafa Kemal’i bildik mi? Gerçekten onu anlayabildik mi? İlk,orta ve lise de nasıl da klişe bir şekilde öğrendik onu. Anlamadan, öğrenir gibi yaptık hep. Ulusumuzu çemberlerin ve kıskaçların dışına nasıl çıkardığını okuduk. Halbuki savaşlar, mücadeleler dışında da bir Mustafa Kemal vardı.

Hem de her şeyiyle bizimle aynı olan bir insan. Sevgisi ile hüzünleriyle.

Fedakarlığı ile hep bizimle olmaya çalışan bir insandı. Çok genç denilecek bir yaşta ayrıldı bu hayattan. Geride onurlu bir hayat mücadelesi bırakarak.

Onu anlamaya başladığımda lise çoktan bitmişti. Hatta üniversite bile bitmiş...yavaştan hayata atılmaya başlıyordum. O zaman farketmeye başladım, ne zor bir işe kalkışmıştı. Kimbilir içinde ne hüzünler vardı, ne fırtınalar kopuyordu. Mustafa Kemal erken olgunlaşmış bir insandı, belki hayatta babasını erken kaybetmesi de onu böyle olmaya zorlamıştı. Pek çok insanın göremediği ufukları görmesi, yaptığı işlerde ki keskin kararlılığı hayatta erken olgunlaşmış olmasının payının büyük olduğunu düşündürtmüştür bana hep.

Avrupa’da askeri ataşelik yaparken ve hayatı pek bir güzelken...zevk sefa içinde yaşayabilecekken. Genel kurmaya mektup yazıp, Çanakkale’ye gitmek istediğini bildirmiş. Aylarca bavulu toplu halde sanki yarın gidecekmiş gibi hazır beklemişti. Halbuki koca Osmanlı’ da elbette bir sürü subay çıkar ve savunurdu ülkeyi. Ama o böyle düşünmedi. Çünkü kaçmanın saklanmanın onun ruhuna ters olduğunu biliyordu.

İnce bir insandı. Akıllıydı. Haklılığını kimseye ezdirmeyecek kadar da mücadeleci. Kısa hayatına ne de çok şey sığdırdı.

Onu sevmeyenler, kalpleri nefretle kaskatı kesilmiş olanlar oturup bir düşünsün. Anlamaya çalışmadıkları için sevemediklerini belki farkederler. Farkedemiyorlarsa da... bu eksiklikle yaşamlarını tamamlayıp göçüp giderler. Zaten kalbinde sevgisizlik tohumlarını büyütenler...gerçekte hiç bir konuda da samimi değillerdir ki.

Fotograf: Atatürk ve Ülkü Ege Vapuru'nda (1935), Milliyet Gazetesi fotoğraf arşivi.