Mutlaka okuyun. Bir aile dramı

Bir bebek bekliyoruz. Hala gelmedi. 4 sene bekliyoruz. Hala gelmedi. Umudumuzu kesmedik. Bekledik 1 sene sonra haber geliyor bebeğiniz oldu. 5 sene sonra neye yarar diyoruz. Mız mızlanıyoruz ama ne yapacaksınız katlanıyoruz.

Sonra bebek 1 yaşına geliyor. Bir bakıyorsun ki yürümeye başlıyor. İlk doğum gününü kutluyorsunuz. Siz de çocukluğunuza dönüyorsunuz. Sonra bakıyorsunuz ki onla beraber seneler su gibi akıp gitmiş. Sizin o bebek dediğiniz kişi 5 yaşına gelmiş tutturmuş size anasınıfına gideceğim diye. Sizde okul öncesi iyi bir gelişim olması açısından göndermişsiniz anasınıfına. Aradan 2 sene geçmiş gelmiş yanınıza. Mavi önlüğüyle beraber baba ben karnemi aldım diye.

Bakmışsınız hepsi pekiyi. Adettendir diye para vermişsiniz. Sonra yine seneler su gibi akıp gitmiş, sizin o bebek dediğiniz çocuk 13 yaşına gelmiş, ergen olmuş artık hayatı kavramaya başlamış, hayatın gerçekleriyle yüzleşmeye başlamış. O çocuk 18'ine basmış artık üniversiteye başlamış. Kendi dalında uzmanlaşmaya başlamış. Dönemin en iyi doçentlerinden biri olmuş. Siz ise epey yaşlanmışsınız. Saçlarınız dökülmeye başlamış bile. Birgün bir haber almışsınız çocuğunuz üniversiteye giderken trafik kazası geçirdi diye.

Sizin dünyanız başınıza yıkılmış. Hemen hastaneye koşmuşsunuz. Çocuğunuz kan kaybediyor demişler. Canım feda olsun demişsiniz. Çocuğunuza kanınız uymuş. Onu hayata döndürmüşsünüz. Aradan 5 sene geçmiş siz artık ihtiyarlaşmışsınız. Oğlunuza bir pazar sabahı telefon gelmiş: "Babanız bu sabah evinde vefat etti."

Oğlunuz dünyaları başına yıkmış. Ertesi gün cenazeniz kalkmış evinizin önünden ve yıllardır onun için çalışıp, çabaladığınız çocuk size son görevini yapmış. Keşke her evlat böyle olsa...

SEVGİLERİMLE...