Mutlular mutlu etmiyor

Mutlu insanların etrafındakiler mutlu değil. Hele de bu mutluluğu kendi içlerinde yaşıyorlarsa.

Mutluluk güneş gibi bir şey, başkalarına yansıması lazım; içinizde kalıyorsa sadece sizi mutlu ediyordur ki o bile şüpheli.

Sevenlerin etrafında daha az insan var…”Rahat bırakalım aşklarını yaşasınlar” sandık ama bencillik mi yoksa kıskançlık mı bilinmez birbirini seven insanlar sanki başkalarını sevmiyorlar. “Bizim mutluluğumuzdan size ne”

Mutlu insanların sanki biraz toplumla iletişimleri de bozuk… İnsan aynı anda hem yaşar, hem sever hem de mutlu olabilir diye düşünüyorduk ama öyle değilmiş, birbirini seven mutlu insanların ihtimal ki hayatı sadece birbirini sevmek.

Bu şu anlama geliyor, sevenler toplum için kayıp…

Kapanıyorlar bir izbeye, yanımızdayken bile bizimle değiller. Aslında onları anlıyoruz, aşkları buna sebep, mutluyken kimseyi gözleri görmüyor; ama bu arada galiba şöyle bir şey de oluyor: Bizim de gözlerimiz onları görmüyor, çifte kumrular gözlerden uzak sözde yaşıyor.

Mutluların kendilerinin dışındakileri de mutlu etmeleri gerekiyor mu? Onların aşklarına sevinerek mutlu olmamız bize yetmez mi? Yetmiyor…

Özellikle “Ali Ayşe’yi seviyor” filmini seyretmemiz gerekiyor; meraklıyız bu konuda. Ama belki de işin formatı gereği âşıklar aşklarını içimizde yaşamıyorlar, gizli gizli bir köşede buluşuyorlar. Ne desek ne söylesek boş, aşk böyle bir şey…