- Kategori
- Sosyoloji
Mutluluğu Sobelediğim Sokaklar!
foto:karakitap.net
Üzülüyorum çocuklarıma…
Tüm çocuklara acıyorum ve büyüklere de… Büyürken büyüsünü bozanlara eski sokakların!..
Benim çocukluk özgürlüğüm şimdi yok çocuklarda… Benim paylaşan arkadaşlarım şimdi mazide…
O çok sesli oyunlarım, artık masal… Benim eskimeyen en sadık oyuncaklarımı çaldı zaman…
Akreple yelkovanı kölesi yapmaya çalışan çağ…
Sokaklar değişti… Kapılar kapalı…
Daha dün ahşapken kapılar, muhtaçken kapı kapıya; bu çağda; maalesef kapılar çelik oldu, yürekler gibi…
Hep kapalı…
Nerde çiçekler ve sokağı kutsayan kokuları… Pencereler de kapalı…
Kapı önleri boş, pencere önleri de...
Çocuklar şekillendirir hayatı… Çocuklar öldü...
Ki insanlığın ölümüdür bu…
Ölü çocuklar ne verebilir ki kendilerine ve hayata…
Hani benim taş döşemeli sokağım? VE ŞİİRİM...
SOKAĞIN TAŞLARI
Sokağın taşlarını sökmüşler!
Bir düz çizgimi nere çizeyim?
Baston tıkırtısı ve şekerler
Ver dedem, eline su dökeyim..
Uçurtmamın ipi kısa kaldı
Çocuk merakı içimi ezer...
Nardı gözyaşları, baldı yağdı
Periler bulutlarda mı gezer?
Saklandığım köşeler kaybolmuş
Ya kapılar, saklambaç mı oynar?
Sayı saymayı öğrendiğim yokuş,
Mutluluğu sobelediğim yıllar..
Çamurundan şehirler yapardık
Al bilyelerimi götür dere...
Çocuk sırlarım yok oldu artık
Koltuğumda supara ilahilerle..
Güreştiğim bir tozlu bahçede
Bir kavga, bir kuş, bir kuru ekmek...
Taşı taşla vurduğum yerde
Binalar var; evimizden yüksek..
Aşkı sokak çeşmesinde sanma!
Yüreğimde ısırgan gülleri...
Nur ninemin elinden okşanma
Ülkemi yıktı devrin filleri..
Sokağın taşları ses vermiyor
Hışırtısında zıpla yaprağın!
Bu kavağı, git şu tırtıla sor
İncedir dumanı hatıraların..
Ya gel ya oyuncağımı yolla
Tayyareci baba beni de al!
Babam seninleyse mendil salla
Uç uç… Aydedenin koynunda kal…
5 Eylül 1997