Mutluluk, önyargı, geleneksel, modern, aile

Geleneksel yapı der ki; “Mutlu olmak istiyorsan mutlu edeceksin. ( Eşini, aileni, onun ailesini, kendi aileni, çocuğunu, komşunu, hatta herkesi..)

Geleneksel anne modeli;  yememiş yedirmiş giymemiş giydirmiş saçını süpürge etmiş ve bu tür uğraşlarla, hem zaman olarak, hem duygusal olarak tüm boşluklarını doldurmuş  bir modeldir.

Modern yapı der ki; “Mutlu etmek için önce kendin mutlu olmalısın.”

Bu iki düşünce arasında sıkışıp kalır ve denge kurulamaz ise, çatışma çıkar, bizim toplumsal yapımıza uygun, biraz daha geleneksel toplumlarda ,  sadece iki kişi arasında değil adeta tüm bireyler  arasındaki anlaşma esasına dayanır. Zira herkesi mutlu etmek(!) esas olan şeydir.

*İlk önce ön yargılardan kurtulmak gerekir.

*Çevremizdeki olumsuz örnekleri referans almamak gerekir.

* Sorunun açığa çıkarılması ve çözülmesi, tarafların bir birine katlanmaları zorunluluğunu ortadan kaldırır.

*Birinci ağızdan duymadan her şeye inanmamak ve her konuşulanı kişisel almamak gerekir.

*Hatırı büyük biri için ya da duyulduğunda sebep olacak üzüntü için gizli saklı işler yapmamak gerekir.

Tartışmaya gebe aile ortamlarından uzaklaşmak ve nezaketi korumak gerekir.

*Eleştirmek, haklı çıkma çabası, kontrol etmek gibi davranışlara girmemek gerekir.

*Empati kurmak çok önemlidir. ( Kendi ailene yapılmasını istemediğini karşı tarafa yapmamak.)

*İletişimi olumlu yönde kullanmak çok önemli. ( Kelimelerin önemi kültürel ya da diğer konularda ki farklılıklardan kaynaklı alınganlıkları engeller)

*“Mış gibi davranmak”

Ön yargılı olmayalım. Dengeleyici olalım. Oturana saldırırlar düşene vururlar ayakta durana saygı duyarlar. Düşmanın değil dostun da seni ayakta görmek ister. Herkes gücün ve güçlünün yanında yer alır.