Mutluluk beklemekle gelmez

Günlüğüme üniversiteyi bitirip yaşama başlamak için sekiz yıl var yazdığımda ortaokul son sınıftaydım. Dört yıl sonar liseyi bitirecektim. Hukuk fakültesine girecek, bitirip gazeteci olacaktım. Sonra da milletvekili olup boşanmanın zorlaştırılması için mücadele edecektim.

O sekiz yıl geçti. Programının ilk bölümü planlandığı gibi geçti. Hukuk fakültesini bitirdim. Gazeteciliğe başladım. Ama o günlerde geçindirmeye yetmiyordu gazetecilik. Memurluğu seçtim. Ve evlendim. Once mahrumiyet hizmeti bitsin diye bekledim. Bu arada bir çocuğumuz olsun diye de bekledim. Yaşam güçtü, para biriktirebilmek için bekledim. Dünyalar tatlısı bir kızım oldu; mahrumiyet hizmeti bitti. Hatta o araya bir de devletim beni iki yıllığına İngiltere’ye gönderdi. Ama ben hala bekliyordum.

Hep ulaşmak istediğim bir hedef, hep varmak istediğim bir menzil vardı. Ama bunları hep mutluluğun önşartı gibi algılıyordum. Ama değildiler.

Murathan Mungan’ın "Mutluluk bir varış değil, bir yolculuktur"sözlerini okuyunca kendi hikayemi hatırladım.

Mutluluğu hep varış gibi görmek beni şartlandırmıştı beklemeye.

Artık biliyorum beklemek gerekmediğini mutlu olmak için. Ama bunu anladığımda, yanımda yirmi yılını benim bir gün kendisini mutlu edebilecek kadar mutlu olmam için bekleyen, bu arada benden hep haketmediklerini görmüş bir eşim var. Yılların koşturması ve beklemeleri arasında kırdığım, çoğu kez mutluluğunun benim bir gülümsememe, bir tatlı sözüme bağlı olduğunu göremediğim bir eşim var.

Biliyorum kırılan kalpleri, beklerken kaybettiğim ve eşim ve kızıma kaybettirdiğim yılları geri getiremem. Ama artık beklemek istemiyorum. Artık mutluluğun bir yolculuk olduğunu anladım.

Umarım hiç unutmam bu geç kalmış gerçeği.

Lütfen siz de unutmayın. Yanıbaşınıza bakın ve mutlu edin.