Mutluluk bu işte

küçüktüm , çocukluğumda annem, babam ellerimden tutar, çarşıya giderdik
önce parka uğrardık, sallardı beni, sonra bir simit bir gazoz la
mutlu olmayı bilirdim, bazen bir dilim tatlı alırdı,
ne kadar da çok mutlu olurdum, yanımdaydılar ve beni seviyorlardı,

sonra ayakkabı aldı bir gün bana , çok severdim, canlı renkli ayakkabılarımı

uçuyorum sanırdım onları giydiğimde, eskiyordu tabi haliyle zaman geçtikçe, yine gidiyorduk başka bir tane almaya
elimden tutuyordu babam, annem, ne kadarda mutluydum,
ve sonra sonra anladım ki ayakkabılar değildi beni mutlu eden,
aradan yıllar yıllar geçti, çok ayakkabılar eskidi,
ama o iki insanın elimden tutuşu ve sevgisi eksilmedi,

aslında en güzel renk, sizi seven ve elinizden tutan kişilerin gözlerindeki
mutluluk rengiydi anladım....

sakın siz siz olun, hiçbir ayakkabı için , elinizden tutan insanların elini bırakmayın,
ayak yalında yaşayabilrsiniz, ama sevgisiz ASLA