Mutluluk çamuru

Bir köy yolundaki toz zerresiyim.

Şehre giden bir kamyonun tekerleklerine yapışıp şehrin kirli sokaklarındaki çöp sularıyla birleşip çamur olmayı özlüyorum.

Şehrin cafcsflı kalabalığında ekşi kokan bir çamur olmayı köy yolundaki temiz toz zerresine tercih ediyorum.

"Hayat kader çizgisine razı olmak değildir, o çizgiyi değiştirmektir" diyen bir şairin dolduruşuna gelmişim belli ki...

Tercih etmişim yani...

Korkularımı çöp suyuyla yıkayıp çamur oluyorum.

Yalnızlıktan kurtulacağım ya...

Üstümden binlerce tekerlek geçiyor. Şekilden şekile giren rengârenk bir çamurum artık.

Ne mutlu bana...

Sabaha karşı gün doğarken belediyenin temizlik araçları geliyor. Yolları yıkıyor, süpürüyor.

Korkularım temiz sudan bu sefer.

Kim temizlenmekten korkar ki? Ben korkuyorum....

Temizlik aracının fırçaları yetişemiyor bana, kıyıda kalan bir çamur parçasıyım artık...

Şükretmeyi öğreniyorum, rahatlıyorum. Bu lanet olası şehrin bir çamur parçası olarak kalmaya şükrediyorum.

Ertesi gün güneşin ve egzozun sıcağıyla kuruyorum. Hafif bir rüzgâr çıkıyor. Uçup gitmekten korkuyorum gün boyu. Geceyi zor ediyorum, kurtarıcımı bekliyorum: çöp suları....

Yeniden yeniden yıkanıyorum çöp sularıyla....

Mutlu bir çamurum artık...

Sirkten çıkmış mutlu kalabalık çiğneyip geçiyor beni. Bazılarının ayakkabılarına bulaşıyorum.

Sirk mutluluğuyla sarhoş olmuş insanların evindeyim.

Daha ne isteyim Tanrı'dan...