Mutluluk karantinası

Bir mutluluk karantinası içinde kalsam hiç çıkmasam. Uzanıp yatıversem sereserpe.Şeyhi olsam hayatın. İki parmak çıtlatsam rüzgar havalansa, dolansa başımda efil efil.

Kaf dağının ardında değil; yanı başımda bitse "yaşamak buymuş bee! " dediğin.Bir kediymiş gibi okşasam da, mırıldansam sarman zaman içinde bulup bulup yitirdiğimi.


Yatsam kaygısız, yatsam kuştüyü günlerin döşeğinde;uyanmasam.

Bir an uykunun şeker yerinde aralayıp gözleri; oh neyseki daha çok varmış desem uyanmaya…

Yazın son demleri çökmüş her yana, ondan mı bu rehavet? Herkes Ağustos böceği aylaklığında. Var mı çalışkan karıncayı umursayan?

Ya ben...?

Kendine numarası kalmamış bir sihirbazım. Var yok dilimde bir hokus pokus.Yoktan var, vardan yokum.Ne ileri ne geri …Kimseler bilmesin durduğum yeri. Ayağı gazdan kesip, rolantiye bırakasım geldi kendimi. Ya da yıllar içinde yuvarlanıp kalayım istedim birinde.

Kaldığım yer, siyah önlük üstü beyaz yakalık zamanları...
Kara kalemle ak kağıda önce ve hep güneşi çizdim. İki de dağı...Arasından şırıl şırıl akıttım ırmağı.Üstünde asma köprüsü...İlkokul talebesinin hayat bilgisini resmetmesi üç öğeden ibaretti.Güneş, su, toprak... Ne iyi...!


Dönersek bu zamanlara, çok olmuş beyaz kâğıtlara güneşi çiziktirmeyeli.Şimdilerde kapılıp gidiyorum bahtımın rüzgarına.Gidiyorum... Mendil sallayanım da olmasın geride.
İstemem.

Şimdi ben kurulmaktan yalama olmuş cümlelerin yankısından çıkıp yeni kelimelere, anlamlara varmak, akışkanlığı belirsiz bir suyun üstünde uzaklara uzanmaya gidiyorum.

Gelirim elbet. Eylülde hüzünleri kucağımda bularak. Gelirim, sesime ses veren olursa…

Bir kaç günlüğüne yok saysın beni yaşamak telaşı, çelişkisi, ölümü,belirsizliği, kalp ağrısı, rutini...

Ben acemi sihirbaz, yalancı bir sihirle yok etmek için kendimi doladım dilime

Adra kadabraaa deyiverince

Bir avuç kül ve duman kaldı benden geriye.