Mutluluk ve huzur kaçmasın

Yolda giderken, kısa bir yoldu, yirmi dakikalık; tek tek baktın bütün yolda gidenlerin yüzlerine, onlar çok çok mu bakıyorlardı sana yüz kol bacak!

Birisinin yüzü yapışmıştı cama, bakışları denizdi, soğuktu, kıştı, girip yüzemezdin, yüzemedin.

Birisinin ayakları yapışmıştı zemine, bakışları dağdı, yüksekti, bahardı, çık, çıkamazdın, çıkamadın.

Yazıyı niye zorluyorsun?

Peki o zaman, hayat ne diye zorluyor bizi?

Yolda yürürken, önünde yürüyene bakıyorsun, onu geçene kadar, geçtin, ardından gelene bakıyorsun, seni geçti, tekrar önünde yürüyene bakıyorsun, yolunda yürüyorsun, tamam da ne zamana kadar?

Ne derdimiz var şu zamanla?

Saate bakıyorsun, saat sana bakmıyor ve senin baktığın kadar insanlar bakmıyor, şehir!

Şehir hangi yoldan dönüyor eve?

Yürekli kız, hadi bizimkiler geldi, gel bize, dedi, çıktın evden, trenle kavuştun sevdiklerine, karıştın.

İnsan sevdiklerine kavuşunca, karışınca bir başka güzelleşiyor.

En küçüğünüz yirmi yaşındaydı, en büyüğünüz seksen, aralarda, ara yaşlarda sizler ölümden konuştunuz, aşktan, paradan, yalnızlıktan konuştunuz, aileden, yaşamdan....

Elinde bir bardak çay, tutuyordun, tutuyordun mutluluk ve huzur bir yere kaçmasın diye.

Anneanneler, ama hep anneanneler çok başka gülerler hayata, ölüm kapının ardındayken bile.

İki gün sonra içinizden biri yola çıkacak. Yoldan henüz döndünüz hepiniz ayrı ayrı ama hepiniz nasıl can atıyorsunuz bir daha yola çıkmak için birlikte!
Yolda giderken, hayatın dışını anlatıyordun tezene, tam hayatın içinde.

Senden on sekiz geriden gelene şöyle bir baktın, öyle bir sarıldın; aile dedin, aile çok önemli, hele bu devirde!

Mutluluk
ve
huzur
kaçmasın
diye
hep elinde
tutuyorsun
bir bardak
sıcak çayı
soğutmadan
demli demli
deminde gülüp
deminde ağlıyorsun
her yola
çıkışında
her yoldan
dönüşünde
her hayata
girişinde
ve
her hayattan
çıkışında
sonda.