Mutluluk

İlk kez yazdığımda lisedeydim. Tek bir amaç doğrultusunda yazmıştım; öfkemi kusmak. Hiçbir iddiam yok yazmak konusunda. Ne iyi yazdığımı düşünüyorum, ne de ifade yeteneğimin güçlü olduğunu. Sadece iyi geliyor yazmak, ruhumu dinlendiriyor. Sanki kalemime içimin zehrini dolduruyorum, yazdıkça arınıp, temizleniyorum zehrimden.

Derdim paylaşmak değil aslına bakarsanız. Uzun süredir kendim yazıp, kendim okuyordum. Bunca zaman bekledim birilerinin benimle aynı öfkeleri paylaşmasını ve yazıya dökmesini ama ya bu ortak paydada buluşmuyoruz kimseyle ya onlarda aynı bekleyiş içinde.

Yazılarım genelde karamsar çünkü hayatı yaşarken karamsarlığa yer vermiyorum. Kâğıdın üzerine döküyorum ne kadar karamsarlığım varsa ve arınıyorum. Hayat içinde her daim, her şartta mutluyum ben. Tanıyanlar hep merak etmiştir mutluluğumun sırrını, bir türlü akıl erdiremezler hayatın bunca olumsuzluğunun içinde sürekli bir huzur ve mutluluk içinde olmama.

Çok basit aslında mutlu olmak; her uyanabildiğim sabah bile başlı başına bir mutluluk kaynağı benim için. Çünkü her uyanabildiğim gün, bir şeyleri değiştirebilme ihtimalimle birlikte uyanıyorum. Her başlayan yeni gün savaşını da beraberinde getiriyor. Hayat bütünüyle bir mücadele ve kaçmıyorum mücadeleden. Mücadele ederek kazanılan her şey kalıcıdır. Hayatta mutlu olmak küçük şeylerle mutlu olabilmekten geçer ve küçük şeylerle mutlu olabilmekte ancak küçük şeyler için bile mücadele etmek zorunluluğundan.

Bu doğrultu da, hayat ne kadar bizim isteklerimize cevap vermiyorsa o kadar mücadele etmek gerekliliği doğar. Biten günün sonunda ne kopardıysak hayattan, zaferdir işte o, gerçek mutluluktur.

Gencay Kahraman