Mutluluktan sıkılmak!

Aşkımız öncesi kurduğumuz hayallere kavuştuğumuz, ilk sığınağımızdır evimiz.
Dünyalar bizimdir eşimiz yanımızda oldukça!
Büyüleniriz karanlıktan bile, perdemizi aralayıp gökyüzüne bakmakla yetinebiliriz gerektiğinde.
Gökteki yüzlerce yıldızları sayarız tek tek!
Birbirimizi ne kadar çok sevdiğimizi bir kez daha anlarız.
Zamanla aynı yastıkta geçecek sonsuz bir hayat özlemi yerini diğer isteklere ve arzulara bırakır.
Mini minnacık misafirimizi beklemeye koyuluruz.
Ve onun tatlı telaşına sıra gelir.

Onu yaşarız içimizdeki kocamanlığıyla!

Sıra hayatın zorluklarıyla cilveleşmelere gelir!

Ama çözümsüzlük tanımayız! Her sorunu aşarız!

Birazcıkta Polyannacılık oynayarak geleceğimizin her karesini belirleyebiliriz bir çırpıda.

Evimiz bazen meydanlardan daha dar, bazen de ovalardan daha geniş olabilir işte o zaman!

…………….!

Buraya kadar güzel değil mi?

Ama bazende karşılıklı özveriler iflas eder!

Gerçeklerle yüzleşirsiniz!

Sürekli ertelediğiniz sorunları her defasında kapı dışarı etmeye gücünüzün yetmez!

Hani o, ben hayattan ne bekliyorum sorusunun cevabını vermekte bir hayli geç kaldığımız anlarda!
Yani bizler ayrı dünyaların insanlarıyız farkındalığının sonunda dank etmesi olayı!

İşte o zaman aşk fısıltılarımız çığlıklara dönüşmez mi?

Sahi gönlümüzü dışarıya açmak ister miyiz bu hayali mutluluk avuntularından sıkılırsak?

Hani şu meşhuur kaçamak dediklerinden yani!