Mutluluktan zamanı unuttuğumuz günleri özlüyorum

Çamurdan tabaklar, bezden bebekler yaptığımız, sokakta hava kararıncaya kadar, : ‘’Babanız geldi. Haydi, eve!’’ diyen sesi duyana kadar, kan ter içinde mutluluktan zamanı unuttuğumuz o günleri, şimdiki çocuklara göstermek istiyorum… Büyükannemin hikâyelerini, sobanın etrafında dinlerken, kestanenin ve kızarmış ekmeğin kokusunu, yayıkta çalkalanan ayranın lezzetini, üzerinde biriken mis kokulu tereyağın tadını, şimdiki asitli içeceklerden, hormonlu ve katkı maddeli yiyeceklerden ne kadar farklı olduğunu herkesin bilmesini istiyorum… 

Kirazları, erikleri, elmaları, ağaca çıkıp toplarken yaşadığımız mutluluğu, şimdiki çocuklarında yaşamasını istiyorum… Onları, saatler süren bilgisayar ekranının başından alıp, saklambaç, ip atlama, beş taş, mendil kapmaca ile tanıştırmak istiyorum… Komşumuz Hafize teyze hastalanınca, annemin bir çırpıda yaptığı tarhana çorbasını, sıcak sıcak imdadına yetiştirmesini; unutulan komşuluk ilişkileri için anlatmak istiyorum… Yaşlıların evin bereketi olduğu dönemi, sokağa terk edilen anne ve babaların vicdansız evlatlarına haykırmak istercesine göstermek istiyorum… Bayram sabahında giymek için alınan giysinin heyecanını, büyükten küçüğe göre dizilen ev halkının bayramlaşmasını, kahvaltı sofrasının etrafında toplanan tüm ailenin, geleneklerini çocuklarına aktarmanın mutluluğunu, şimdi:’ bayram olsa da tatile nereye kaçsak’’diye düşünen gençlerin, gözleri kapıda, bacada kalan büyüklerinin duygularını, hissetmelerini istiyorum… Komşusu aç uyurken, kendisi uyuyamayan yarenlikleri, imeceleri… O güzel paylaşımların bugün de olması için; vurdumduymazlıkları, duyarsızlıkları yok etmek istiyorum… Birlikte yaşlanıp, aynı yastığa baş koyarak yıllara meydan okuyan sevgileri, boşanmaların tavan yaptığı günümüzde, ne olur sevgiyi hırslarınıza heba etmeyin demek istiyorum... 

NERDEEEE! O GÜNLER DEMEYİN! Asıl yaşam geçmiş ile geleceğin kesiştiği alan içinde gerçekleşir.SEVGİLER…