Mutsuz evlilik

Bu hayatta kendimi bazen yalnız hissediyorum... Dün gecede yine öyle bir geceydi... Canım yazmak istedi... Her ne konuda olursa olsun... Sadece yazmak istiyordum... Kimseye anlatamadıklarımı yazmak istiyordum... Gecenin 01.24 de başladım yazmaya... Bilgisayarımı açmaya üşendim... Teksir kağıdı ve bir kalem işimi görüyordu... Çok heyecanlıydım... Sanki en samimi arkadaşımla buluşacaktım... Beni dinliyen, rahatlatan, acılarımı, üzüntülerimi alan bir arkadaştı sanki... Kağıt ve kalem... Ağlayarak yazıyordum.... 8-9 ay öncesine kadar en önemli bir olayda bile hiç ağlamayan, güçlü duran BEN yine AĞLIYORDUM... Ağlıyordum ancak yazdıkça azaldı azaldı.... Rahatladım sanki.... Gece yazdıklarım işte....

11.06.2008 01.24
Bu güzel evimde sultanmıyım, kölemiyim yoksa sığıntımıyım hiç cevap veremiyorum... Hayatımda yaşadığım en zor gecelerimi geçiriyorum. İyi davranıyorsun olmuyor, kötü davranmaya çalıyorum yine olmuyor... Hoşşşş ne zaman kötü davrandım ki.... Davranmaya kalksam bile en fazla 5-10 dakşka sürüyor bu ve gidip onun yanına sımsıkı sarılmak istiyorum.... Bİlmiyorum belkide beni diğer insanlar kötü, fırsatçı görüyor... Bilmem öylemiyim acaba? Gerçi duygu ve düşünceler senin karşındakinin ne kadar sevdiğini davranışları sayesinde rahatça anlayabiliyor insan.Fakat inanmak istemiyorum... Çünkü benim nişanlılık ve askerlik sürecinde dört gözle beklediğim insan beni severdi, okşardı, bana anlamlı anlamlı bakar, SENİ SEVİYORUM derdi. Ben ise hala onun işten çıkış saatini öğrenip geleceği saati hesaplardım. Taki düne kadar. Gözlerim yollarda kalır, 5-10 dakika gecikse bişey olduğundan korkar ve onsuz hayatın nasıl anlamsız olacağını düşünürdüm. ''0'' ne kadar -beğenmezsede, eksik bulsada- yemekte temizlikte hep ''ONU'' düşünerek ''O'' mutlu olsun diye yapıyorum... Hayatım annem, babam ve ''O'' olmuştu. Sanki onlar için yaşıyordum... Her ne kadar uyuduğumda üzerimi örtmesede, yeleğimi bluzumu parça parça etsede onu seviyordum... Şimdide seviyorum GALİBA.... O şimdi salondaki kanepenin üzerinde uyuyakaldı içime sinmedi gittim üzerini örttüm. O üşümesin diye...

Herşeyden önce ben insanım. Ben ailemde mutluluğu, sevgiyi, sadakati, güveni gördüm. Bırak o bana hissettirmesin, canı sağolsun. Ben hissettirmeye çalışayımda.... 1 saat önce yatağımıza geldi.... Ona sarıldım, koluna yatmak istedim, ondan aşkım seni seviyorum demesini istedim. Sadece soğuk beni sevmeyen bir kola yattım, sessiz sessiz ağladım... Rahatız oldu, arkasını döndü... Olsun dedim yine sarıldım... Beni ittirdi ve küfür yaptı... Oracıkta yığılakaldım. Bütün emeğim, sevgim, saygım orda bitiverdi sanki... Ama olsun ya canı sağolsun... Belki bir gün benim kıymetimi bilir... Beni sever, benim KPSS ye çalışmayacağımı bile bile beni kursa gönderir, inanır bana... Belki bir gün sever beni... Ablasına giyimcilerdeki kıyafetleri seç beğen dediği gibi bir gün banada der... Benim için kıyafetlere bakar, bana yakışanı bulur... Belki bir gün beni sever... Doğum günümde hediye almazsa bile '' doğum günün kutlu olsun '' der. Varsın benim ona yaptığım gibi mumlarla süslü masa hazırlamıyversin... Çok mu istediklerim acaba???

''O'' bana kızdığında en çokta anneme babama ağlıyorum. Kızları ..... İstanbul da mutlu yaşıyor... Ya böyle ağladığımı görseler ne yapğarlardı acaba?? Bunu aklımdan bile geçirmek istemiyorum... Bırak beni geceleri ağlamıyor sansınlar... Beni mutlu bilsinler...