Nabide Kılınç

Yerkesik Kütüphanesi'nin daha da gelişip büyümesi için...

Aylar önce Yatağan'da, Sakin Koşar' ın kitabının imza kokteylinde tanımıştık Nabide Kılıç Hanımefendi'yi. Güncelde Yatağan Demeç Gazetesi'nde, geçmişte de arada bir Önder Gazetesi'nde de yazıları yayınlanan sayın Kılıç'la yaptığımız kısa sohbetimizde, doğup büyüdüğü Yerkesik' te 1994 yılından beridir kütüphane görevlisi olduğunu öğrendik..

Muğla Devrim Gazetesi'nde yıllar önce “Milas Mektubu” isimli köşemizde çıkan “Sevgi Çayı”isimli bir yazımızı kesip, kütüphanedeki panoya astığını ve gıyaben bizi tanıdığını belirtmesi bizi oldukça mutlu etmişti. Sohbetimiz sırasında Milas Kütüphanesi'ne iki set ansiklopedi hediye ettiğimizi, bir Temel Britannica setini de yine bir kütüphane ya da okula hediye etmeyi düşündüğümüzü belirtince, kütüphane olarak kendilerinin de bu sete ihtiyacı olduğunu ifade etti.. “O zaman size verelim” diyerek kargoyla en erken zamanda göndereceğimiz konusunda söz verdik.

İşlerin yoğunluğundan mı, yoksa ihmalden mi diyelim, bir türlü fırsat yaratıp gönderemediğimizden, 3-4 hafta kadar önce Milas'ta toplanan Muğla Gazeteciler Cemiyeti'nin etkinliğinde kendisinden özür dileme durumunda kalmıştık!. “İnsanlık hali, olabilir” diyerek nazikçe özrümüzü kabul edip incelik gösterdi ve sadece kitapları değil, bizi de Yerkesik 'e beklediğini belirtti..

Geçtiğimiz çarşamba günü ansiklopedileri ve “Milas'ta Son Çığlık” isimli romanımızı arabaya yükleyerek İlhan Hazer arkadaşımızla, birlikte, Yerkesik' e gitmek üzere yola koyulduk. İlhan daha önce gitmişti ama ben ilk kez gidiyordum.

Saat 15.30 sularında Kütüphane'ye vardığımızda, kapalı olan kapıdaki küçük bir kâğıt üzerinde “izinliyim” yazısına rastladık. Yazının altındaki telefon numarasını çevirerek Nabide hanıma ulaşmak zor olmadı.. “Hemen geliyorum”deyince onu beklemeye koyulduk.

Kütüphanenin önünde yaşları 7-13 arasındaki çocuklarla tanışıp konuşmaya başladık. Birkaç gün sonra boğa güreşi yapılacağını söyleyerek, gitmeyip Yerkesik' te kalmamızı önerdiler çocukça! Biz de “hayırlı olsun diyerek, o kadar kalmaya şartlarımızın müsait olmadığı belirttik küçük arkadaşlarımıza. Ardından da, bu tür güreşleri pek sevmediğimizi, on beş yıldan beridir yaşamakta olduğumuz Milas'ta da devamlı deve güreşleri yapıldığını ama nerede ise hiç izlemediğimizi belirttik.

Nabide Hanım gelmişti. Büyük bir içtenlikle “hoş geldiniz” diyerek ziyaretimizden duyduğu memnuniyetini belirtti. Yarım saate yakın bir süre içten bir sohbet geliştirdikten sonra, müsaade isteyeceğimiz sırada bizi daveti üzerine, iki kilometre uzakta bulunan, Kerimoğlu Asaf''ın nun uyurken vurulduğu evi ziyaret etmeye karar verdik. Kerimoğlu' nun mezarı da eve oldukça yakın olan mezarlığa defnedilmişti. Bunu oraya gidince öğrendik.

Önce eve girip vurulduğu yeri gördük Kerimoğlu Asaf'ın. Ev Aslına uygun olarak restore edilmişti. (Fotoğrafta restorasyon öncesindeki mezbelelik halini görseniz şaşarsınız.) Ardından da biraz ötede, bazı resim ve şiirlerin sergilendiği ahşap çatılı 20 metre kare civarındaki bir salona girdik. Muğla Gazeteciler Cemiyeti Başkanı Ünal Türkeş'in Kerimoğlu' yla ilgili bazı açıklamalarını içeren bir pano da asılıydı salonda.

Hemen bitişikteki açık alandaki bir masaya oturduk. Kütüphanede başlayan ve hiç ara vermediğimiz sohbetimiz, burada da börek ve meyve suyu ile devam etti.

İlhan arkadaşımız la birlikte Nabide hanım'ın gösterdiği misafirperverlikten oldukça etkilendik. Sanırım o da bizim ziyaretimizden memnun kaldı. Yolunuz düşer ve içinizden gelir de bir miktar kitapla birlikte onu ziyaret ederseniz, karşınızda mesleğine gönül vermiş, kütüphaneye kitap okumak için gelen kişilerle son derece iyi ilişkiler kurmuş, oldukça duyarlı, sevecen ve dost canlısı bir hanımefendi bulacaksınız..

Karşılık beklemeden yapılan dostluklar ziyadesiyle mutlu ediyor insanı. Bölgemiz insanının en saygı değer özelliklerinden birisi de bu olsa gerek.