Nalıncı keserlerine dikkat!!!!

Bazı insanlar vardır, her şeyin iyisini ve fazlasını kendileri için isterler. Para da, mal da, mülk de onların olsun, başkalarının ki kendininkinden az ve kötü olsun isterler.

En fazla sözü onlar söylesin, en fazla onlar dinlensin, en çok kendisi beğenilsin ve övülsün diye beklerler.

Hep ‘ben’ dedikleri için bencillikleri diz boyudur. Bunların her davranışı ‘nalıncı keseri’ gibidir, hep kendi taraflarına yontarlar. Hiçbir zaman karşı tarafa dönük olmazlar.

Çünkü yapı itibarıyla nalıncı keseri iç bükeydir, yani yüzü sahibinden yanadır. İşte egoist bir yapıya sahip nalıncı keserleri, sahibinden başka kimseyi düşünmezler, hep kendilerine yontarlar.

Böyle biriyle evliyseniz, sahip olunan paranın, malın büyük bölümünü, hatta tamamını kendi mülkiyetine almak için çabalayacaktır. Bankadaki para onun hesabında olsun, evlerin tapusu, arabanın ruhsatı onun üzerine kaydedilsin isteyecektir. Bu duygu belki de hayattan korkudandır, belki çok zor günler yaşamıştır, kötü günlerden gelmiştir, bir daha aynı duruma düşmek istememektedir. Belki de yaşam boyu hiçbir şeyi olmamıştır ve hep bunun özlemiyle yanıp tutuşmaktadır. Bankadaki para, sandıktaki tapu, ona göre, onun için bir güvencedir. Böylelerine dikkat edin, bazen ben duygularını gizlemeye çalışırlar ve ‘istemiyorum ama yan cebime koy’ şeklinde davranırlar. Eğer bu taktik tutmazsa, eşitlikten söz ederler, bunu da yemezseniz bu kez karşınızda keskin bir tavır görürsünüz ve ‘ya olacak ya olacak” sözünü duyarsınız. Son koz ise ‘ya benim dediğim olur, ya da beni kaybedersin’dir.

Yani keser, eninde sonunda nalından bir parça koparacaktır koparmasına ama bunu en uygun darbeyle almanın da yollarını arayacaktır.

Nalınca keseri tipler, sadece evliliklerde değil, sevgili de olsa, arkadaş da olsa, konu komşu, ahbap, dost da olsa hep nalıncı keseridir. Hiç değişmez.

Bunları tanımak, bilmek istiyorsanız konuşurken ağzından çıkan kelimelere bakın, ne kadar ‘ben’, ne kadar ‘sen’ diyorlar.

Bu yazımı bir fıkra ile süslemek istiyorum.

Nalıncı keseri zihniyetinde biri, arkadaşıyla define aramaya çıkmış ve bir tarlada gömü bulmuşlar. Paylaştırmayı, nalınca keseri yapmak istemiş ve altın dolu küpü önüne alıp arkadaşına sormuş, “Kul payı mı istersin, Allah payı mı?”

Arkadaşı malını biliyor, bencilin teki, bir yolunu bulup kendini çarpacak, bu nedenle işi ona bırakmak istemiyor ve “Allah payı istiyorum” diyor, haksızlık yapmasın diye.

Ama nalıncı keseri bu, işini bilir ve başlıyor dağıtmaya, “Bir sana iki bana, iki sana dört bana, dört sana sekiz bana” diye.

Arkadaşı şaşırıyor, “Dur bakalım, sen ne yapıyorsun, neden eşit vermiyorsun?” diye soruyor.

Nalıncı keseri yanıtlıyor;

“Sen dedin ‘Allah payı olsun’ diye.. Allah kimine az verir, kimine çok, bu onun bileceği bir iş, ben karışmam.”

İşte görüyorsunuz, bu tipler yeri gelince Allah’ı bile kendi menfaatleri doğrultusunda kullanırlar.