Narsizm ve nevrotiklik

Pablo neruda şiir yazanın değil ihtiyacı olan içindir der. Yaşamımızı tekelci düşünce sistemi üzerinden şekillendirdiğimiz sürece; bize ait olan her şey kıymetli ve sadece bize özel gibi görünse de öyle değildir aslında. Güzel olan her şey topluma fayda sağlamak için vardır. Zekanızı, iş gücünüzü veya merakınızı toplumu aydınlatmak adına ortaya koyduğunuz vakit; güzelliğin paylaşıldıkça anlam bulduğunu daha net kavrarsınız. Faydalı olmayan bir düşünce tek başına özel değildir; söylediğim düşünce yaklaşımı faydacılık ilkesi ile benzeşiyor gibi görünse de anlatmak istediğim çok farklı çıkarsamalardır.

 

Narsisist yetişen bir toplumun üyesi olarak; bu duygudan benim de etkilendiğimi söyleyebilirim ne yazık. Narsizm bir sanrıdır adeta kendinizi mutlu ettiğinize inanırken daha da yalnızlaşırsınız. Sahip olduğunuz her ne varsa -ev, araba, çocuk, eş v.s. ki sahibi değilsiniz aslında- veya sandığınız bütün düşünceler yalan bir dünyaya yaptığınız yolculuğun başlangıcını oluşturur.

 

Narsist  düşünce sistemi; tatminsiz ve nevrotik bir karakter yaratır ki bu son derece tehlikelidir. Mutsuzluk ve olumsuz düşünceler toplumu viral bir hastalık gibi etkisi altına alır. Tekelci düşünceden başladık ve devamında aidiyetin, narsizmin tatmin olmayan bir kişilik durumunu yarattığına kanaat getirdik. Sonucunda nevrotik bir toplum yarattık.

 

Benin ihtiyaçları sınırsızdır onu doyurmak mümkün değildir amaç bireysel tatmini sağlamak ise. Tatmin olmayan kişi nevrotik duyguya davetiye çıkarır. Kişi kendini her durumda başarısız, eksik hisseder. Hayatla yarışır olduğumuz bu durumda mutlak başarı yoktur. Kırılgan olan nevrotik öfkesini büyütür ve şiddet burdan doğar.

 

Benden kurtulup biz olduğumuz vakit çözüme bir o kadar yakınız. Bana faydalı olduğu düşüncesi değil topluma faydalı fikri ağır bastığında doğruya yakınız. Kendimiz için üzülmekten vazgeçip toplumun iyi olması adına verilen çabaya hakikatle sarılmakla başlıyor her doğru. Bu sebeple benim yazdığım şiir değil toplumun şiiri olmalı; benim düşüncelerim değil toplumun ortak düşüncesi bu olmalı. Benin varlığı değil toplumun varlığı öncelikli olduğu vakit bir o kadar insani yaşanır ve hissedilir.