Nasıl birini bekliyor bu gönül?

Bir ilişkiye başlarken insan beklentiler içine giriyor ister istemez. Kimisi duyguların, kimisi ise mantığın ağır basmasını gerçekçi buluyor. Ben de düşündüm acaba nasıl biriyle mutlu olur bu gönül diye..

İlk aklıma gelenler..

Duygu yoğunluğu galiba bende ağır basan. İlk anda karşıdan bana geçecek bir duygu. Mantık da önemli tabi ama bir yere kadar... Matematik değil ki bu 1=1 etsin. Eğer duygu yoğunluğu varsa, yeterli ilgi alakada gelecektir onu takiben. Gösterilen o ilgi de sevilme duygusunun başladığına bir kanıt sayılacaktır kanımca.

Görüştüğümüzde heyecanlanmış olduğunu bilmek, elini ayağını nereye koyacağını şaşırmış olarak görmek ilk buluşma için yeterli belirti olacaktır. İnsan belli ediyor, kolay saklayamıyor böyle duyguları..

Aradığım; beni sadece "ben" olduğum için, her şeyimle sevecek biri.. İyi günümde, kötü günümde hep yanımda, hep destek olacak biri.. Hayat her zaman mutlu anlardan oluşmuyor malesef. Mutsuz anlarımda, hayattan yılmış olduğum zamanlarda, elimden tutup kaldıracak biri.." Kalk hadi, beraber yürüyecez, düşmeyecez, direneceğiz.." diyecek biri..

Gece hastalandığımda sıcacık yatağından benim için kalkıyorsa, bana bakıyorsa, üstümü örtüyorsa ve en önemlisi benim mutluluğum onun mutluluğunun temelini oluşturuyorsa işte o zaman aranılan kişi bulunmuştur...