Nasıl da geçti

Kızımın 10 yıl önceki görüntülerini izledim bugün. Üç yaşındaki kuzum nasıl da büyümüştü. Görüntülerdeki bebeğin yanımda oturan taze genç kızla hiç alakası yoktu.

Peltek sözcükleri, konuşmaktan yorulmayan çenesi, boynuma sarılışı, ağlaması, şarkı söylemesi nasıl da silinip gitmiş hafızamdan. Böyle bir güzelliği nasıl oldu da unutabildim.

Bir film izler gibi seyrettim; kızımı, kendimi. Kahramanlarnın biz olduğu bu filmi kaçırmışım aslında. O bebeği kucaklamak istedim, doyasıya öpmek. Sorduğu her soruyu yanıtlamak… Hatta tatlı telafuzu ile bana yeni sorular sormasını sağlamak.. Ama kaçırmışım işte. Film oralarda oynuyormuş ama, kimbilir ben nerelerdeymişim! Hangi lüzumsuz işle meşgulmuşum. 20 li yaşların cehaleti işte diye kendimi avutmak istedim..

İstedim ama başaramadım. 13 lü yaşların çalkantılarını, tutkularını, sevinçlerini yaşayan kızıma ne kadar yakın olduğuma batığımda aynı cehaletin sürdüğünü gördüm. Ekrandaki bebeği kaçırdığıma üzülürken, yanımdaki çocuğun son çocukluk dönemlerini kaçırmakta olduğumu fark ettim.

Maviş gözlü bebeğim geçmişte kaldı. Artık kelimeleri yarım yamalak söylemiyor kızım. Bundan sonra “beni kucağına al” diye ağlamayacak. Yaşanmamışlıklar içimi acıtıyor. O zamanlar dünyanın en önemli işi gibi görünen öncelikler şimdi sadece bir saçmalıktan ibaret.. Neyse ki elimde şu an kızımın kaçırmamam gereken son çocukluğu var.