Nasıl makam sahibi olursun İnsan

Ömrün kıymetini bilmeyen
İnsan kıymetini bilir mi
Sabrın güzelliğini görmeyen
İnsanın güzelliğini görür mü bilir mi
Yaşata bilir mi
İzzetten zavallılığa düşen
İnsanlara izzetlince hizmet verir mi?
Yolunu bulmaktan aciz
Gönlündeki imandan habersiz
Hiçbir şeyden haberi olmayan hissiz
Her şeyi görüp te göremeyen densiz
İmanın zevkinden habersiz cahil görgüsüz
Canı can verene verenden vermeye korkan
Hakikate doğru yürümeyen kaçan
Sonunda koşacak olana yan bakan
Rüzgâr gibi o âleme koşacaksın be adam
Kılavuzuna canı gönülden itaat etmeyen insan
Söz meydanına hile ile koşan
Samimiyetle ellerini canlarını yıkamayan
Uykuya dalmış gafiller ordusu insan
Dertlerini bilenler
Dermanını görmeyenler
Cehaletle yola çıkanlar
Bu cehaletle bu yol aşılmaz bilmeyenler
Bu hislerle hiçbir yere varılmaz hissizler
Bu düşüncelerle yaralar sarılmaz
Kimin payına saflık
Kimin payına pislik düşenler
Gönlüne nefsi ile arzuları bağlı kalanlar
Günah işlediği halde bilmeyen kul
Tövbeden sonra yine günaha dalan ol az makul
Bu defa daha günah işleyen
Tövbe etmek için çekinen
Yüreğin yanar tövbe etmek için edemeyen
Gökten sanki bir nida gelir:
“sen önce tövbe ettin
Tövbeni kabul ettim seni af ettim
Sana azap edebilirdim etmedim af ettim
Tövbeni yine bozdun gazaba gelmedim
Ve sana mühlet verdim
Sen geldin seni tekrar af ettim
Sana yine mühlet verdim
Ey haktan habersiz
Şimdi yine tövbe etmek istiyorsun
Daha ne bekliyorsun
Yine gel kapım sana açık
Suçu işleyen sensin
Seni ayakta bekleyen benim ey kulum
Sen tövbe etmek için bekliyorsun
Ben de seni af etmek için bekliyorum
İkimizde ayaktayız
Gaflet içinde olduğunu biliyor Rahman yaklaş
Biliyor yanılmaz
Bana ulaşman için sana işte yol hep açık”
Büyüksün Rabbim Lütfü’n affın keremin… Sonsuz
Yüce Rahman özür dilemeni bekliyor
Özrünü dile durma
Günahları ayıplayan
Önce günahına bak
Kendi namertliğini görmeyen
Nefsi yol kesici olan insan
Nasıl makam sahibi
Sultan olursun gönüllere

 Mehmet Aluç