Nasılsa affediliyorsa ve zaten sonunda herkes bir gün cennete gidecekse günahın esprisi kalmıyor

Yani bu söylediğimiz günah işleyebilirsiniz anlamına geliyor. Ama öyle değil mi yani; ne günah işlersen işle sıdk ile Tanrı’dan af dilediğinde affediyormuş. Tanrı’nın huzuruna çıkmakta ne var ki, iki gözyaşı, biraz yalvar yakar, zaten bahanen nefis de var; uyamadım Allah’ım, uymak istedim ama…

Yok, canım böyle olmaz; işle günahı, ye naneyi, Affet beni Allah’ım. Üstelik affedilmeyen günah da pek yok. Kul hakkı dediğin nedir ki, almışsın beş lira verirsin on lira. Öyle şey olmaz… Ama Tanrı’ının gölü genişmiş… Madem öyle niye kendimizi sıkıyoruz ki… İşleyelim günahı çıkalım huzura…

Tekke şeytanları Allah’ın bu hoşgörüsünü kullanabilirler; (Tabii ki kendilerini kandırırlar; çünkü Allah her şeyi bilir) “günah işliyorum ama tövbe de ediyorum” Niye böyle bir karmaşa var? Çünkü affedilmenin sınırlarını bilmiyoruz, diyanet “kutlu doğum” seferine çıkmış, içimizden çoğu günahkâr olarak öldüğü zaman bizi bilgilendirecekmiş.

Bence af bu kadar kolay değil ama affı gerektirecek suçlarımız da abartılıyor. Ne yaparsak yapalım yanacağımız söyleniyor. Eteğin açıldı bacağın göründü, cehennemde cayır cayır yanacaksın. İşte insanları dinden uzaklaştıran anlayış. Hayat bu, eteğimiz açılır, bacağımız görünür. Eğer bu kadarcık şeyden yanacaksak daha öbür tarafa gitmeden yandık biz.

Sonra herkesin en sonunda mutlaka bir gün cennete gireceği konusu… E nasılsa ben de bir gün cennete girecekmişim. Erken olsa nolur, geç olsa nolur. Zaten ahrette zaman kavramı da bu dünyadaki gibi değil. Hatta bazıları şöyle düşünebilir “zaten ölüyüm, yanmışım/acı çekmişim anlamam ki…” E cennete de gidiyormuşum…

İnsanlar dini böyle biliyorlar işte sayın diyanet… Sayende…