Nazarlık boncuğum

Çocukluğumun en güzel enstantenelerindendir nazar mevzusu.. Babam, nazar olmuşsak eğer; oturtur kucağına nazar duası okurdu. Okumaya başlar, bir ara verir hüfffffff diye üfler nefesini, sonra bir daha sonra bir daha ve sonuncusunda 3 defa üstüste üfler ve hadi kalk! At ataleti üstünden.:)))

Şimdi diyorum ki, babamın kucağına sığabilsem keşke o zamanlardaki gibi.. Babam çocukluğumda hayatımdaki önemli karakterdi çoğu çocuk gibi. Eve geç kalışlarında o kadar dert ederdim ki içime, sobanın yanına büzülür kalırdım. Alışkanlıklar böyledir işte. Dakikası sekmezdi eve gelirken, hep aynı saatte zili çalardı kapının. Bu yüzdendir ki Pavlov' un köpekleri gibi şartlandırmıştı beni. Zil çaldığında bütün çocuksu kuşkularım sönerdi bır sonrakİ akşama kadar.

Bu yönüyle esirgeyen ve koruyan gücü vardı üzerimizde. Bir de 216 samsun ilişkisi vardı babamla aramda. Çocukluğumda babamın tüm sigara alışlarını ben yapardım İsmail bakkaldan. Çünkü Ziya' da ve bakkal Osman' da 216 bulunmazdı.

İnişli çıkışlı ilişkimiz olmuştur babamla yıllara sari.. 28 yasına geldik heyhat ve babanın insan hayatında büyük bir yer kapladığını anlıyorum şimdi. Nazarlık boncuğum bu ay 67' yi devirip 68' e ayak basacak. Şimdi kafamda binbir türlü olgular var kaptan babam ve çocuğumla takılmak gibi. Mesela Samiyen' e baba torun gitmek gibi.. Pazar akşamları mangalı çevirmek gibi, aynı dertleri aynı sevinçleri yaşamak gibi..

Ve babam ölüme yaklaştıkça kaygılarım artıyor ve bu ölümü kaldırabilir miyim diye çok da düşünür oluyorum.