Nazirem

Nazirem hatırlamıyor, babasının yüzünü

Ağlasada, zorlasada hatırlamıyor babasının yüzünü

Hatırladığı çalınan davullar,

Evlerden toplanan yiğitler

Arkada kalan dullar, öksüzler

Ah Nazirem ah

Giden geri dönmedi,

Ayaklarda çarıklar,

Kimi Muş'ta, kimi Çanakkale'de...

Nazirem bilmez ki,

Yüzünü bile hatırlayamadığı babasının

Nerede yattığını

Ah nazirem ah

Giden gitti, bir haber yok

Nerede yatıyor bilen yok

Baban gitti, gökyüzü kapkara

Düşündü Nazirem, babam gittide

Güneşte gitti, güneşte gitti

Kara bulut değil Nazirem

Gelen çekirge sürüsüydü

Geldiler karartılar gökyüzünü

Bir kıtlık arkasından, ekmek bulamadan

Ama o hatırlamak istiyor

Babasının yüzünü...

Büyüdü Nazirem, büyüdü de

Sadece çalınan davullar ve kararan gökyüzü kaldı aklında

Nazirem ''babamı göremedim, Atatürk'ü göreyim'' bari

diye geçirdi ömrünü.

Çocukluğum Nazirem'in ağlayarak anlattığı

Bu acı hikayelerle dolu,

Hem ağlar hem anlatırdı gece gündüz

Yanardı ''babamın yüzünü göremedim''

Ah davullar, ah Nazirem

Ama en çok Atatürk'ü göremediğine yanardı.

Geldi, Hatay diye diye geldi

Ama hastaydı, çok hasta derdi

Dörtyol'dan dönmüş gidip göremedim

Öpemedim koklayamadım derdi ve ağlardı

Benim canım annaneciğim

Çocuk gibi hıçkıra hıçkıra ağlardı

Yüzünü göremediği babasına,

Çalınan davullara,

Gökyüzünü karartan çekirgeye

Fidan gibi iki oğlunu öldürüşlerine

Ağlardı, ah Nazirem

Hepsinden çok Atatürk'ü göremedim

Ona yanardı Nazirem

Ah koca kadın, Osmanlı kadın

Bende yedi senedir seni göremediğime,

Öpüp koklayamadığıma ağlarım!

Ah Nazirem dağlar derdin

Beni ölünce dağlara gömün

Şimdi yattığın yerler dağlar

İstediğin oldu, nur içinde uyu Nazirem...

Bu şiiri şu an hayatta olmayan anneannem Emine Nazire Akdeniz için yazdım.