Ne bunlar, kim? İnsan mı?

Artık ne gazete okumak ne de televizyon izlemek gelmiyor içimden. Aslında korkuyorum bu gün de kaç kişinin öldürüldüğünü, kaç kişinin de hastanelik olduğunu öğrenmekten. Kimlerin yakalandığını, kimlerin intihar ettiğini. Artık içim karardı. Hiç mi güzel şeyler olmuyor. Bu kadar mı dehşet ve vahşet içinde yuvarlanır olduk. İstediğiniz kadar sakin yerleşim yerlerine kaçın, olaylar sizi kovalıyor. Haberler peşinizi bırakmıyor.

Hepimizin insan olduğunu düşünerek neden böyle şeyleri yaşıyoruz diye düşünüyorum. Sonra baktım ki insandan insana farklar var. Her zaman inandığım bir konudur bu. Bu dünyada tek gibi görünmekle birlikte çeşit çeşit insan var.

Bir insan var duygulu, kuştan, çiçekten, böcekten, yerdeki ottan etkilenen, bir insan var ki önce ben diyen, dünyayı kendi etrafında döndüren. bunların insanlık okullarında uzun zamandır eğitildiğini düşünüyorum. Kim bilir aynı sınıfı kaçıncıdır okuyorlar. Kimi mezuniyet aşamasında kimi daha okulöncesi hazırlık sınıfında.

Ama öyleleri var ki onlara insan diyemiyorum. Onlar İnsanımsı. Hayvandan insana daha ilk geçişleri olmalı. Çünkü hayvan bile canı tehlikede değilse ve çaresiz kalmamışsa öldürmüyor. Bunlar nasıl yaratıklar ki hiç acımadan, hiç düşünmeden en vahşi hayvandan bile daha vahşice can alıyor. Hiç Allah’tan korkuları, kuldan utanmaları, vicdanları, dinleri, imanları yok mu?

Sebep de ne? Ya para, ya mülk, herkesin eninde sonunda zaten sahibi olduğu 1’e 2 metre toprağın fazlası, ve de gencecik kızlar, oğlanlar, tatmin edilemeyen şehvetleri.

Ne doymaz bir vahşet, ne doymaz bir iştah!

Hiç aklım almıyor, bir tarafta insanlarla yaşayan hayvanlar, diğer tarafta “hayvan”larla yaşamaya çalışan yine hayvanlar. Zavallılar! Acaba hangisi daha tehlikeli. Ormanı talan edildiği için aç kalıp dağdan inen hayvan mı, şeklinden dolayı kendini insan zannedip dağa yakıştıramayan hayvan mı?

Hangi grupta olacağımıza kendimiz karar vermeliyiz. Bizim için başkaları karar verirse onları yanıltırız. Ya insan gibi insan olalım, ya da insan olmanın yollarını bulalım. Evdeki kedim bile ben onu sevmek içinde olsa canını yakınca önce elimi tırmalıyor, sonra gelip aynı yeri yalıyor. Karnında bebesi, kolunda yavuklusu, karşısında kuzusu bir alay insanı öldüren yaratıkları ben şimdi Simba kedimle nasıl aynı kefeye koyarım. Nasıl onlara İNSAN derken SİMBA’ya hayvan derim? Canlı yaşama layık olmalı.

Bir gün tamamen İNSAN’lardan oluşan bir dünyada o tatlı HAYVAN dostlarımızla yaşamayı umuyorum.